சொற்கள் உண்ட செய்தி

சொற்கள் உண்ட செய்தி

மூடி மறைப்பதற்கு அந்தரங்க ரகசியங்களும் இல்லை, ஊரே அறியும்படியான வெளிப்படையான உண்மைகளும் இல்லை. பொய்கள் உண்மையென நம்பப்படுகின்றன. உண்மை தர்க்கங்களால் நம்பும்படியான பொய்யாக உருமாற்றம் அடைகிறது. உண்மை/பொய் என்ற பெயரிடுதலே கூடிய சீக்கிரத்தில் அபத்தமாகிவிடும். எஞ்சியிருப்பது இரண்டு மாத்திரமே – இரகசியம், வதந்தி. பொருள் ஒன்றின் உண்மைத்தன்மையை அல்லது அதன் பொய்மையை அறிய/அடைய இந்த இரண்டு வழி பாதைகள் வழியே பயணிக்க வேண்டியிருக்கிறது. நிச்சயம் சென்று சேரும் இடம் இந்த இரட்டை நிலையங்களாகத்தான் இருக்கும். பொருள் ஒன்று தன்னை ஏதுமற்ற நிலையில் நிறுத்திக் கொள்ள முடியாது. தன் இருத்தலை மெய்ப்பிக்க பெயர் சுட்டிகளான உண்மை, பொய் என்பன அவசியப்படுகின்றன. ஒன்றினை சரி என்று முடிவு செய்து திரும்பிப் பார்க்கும் போதே அது பொய் என வேறொருவரால் மெய்ப்பிக்கப் பட்டுவிடுகிறது. ”சரி, நீ பொய் என்று ஒப்புக்கொள்கிறேன்” என்ற நிலைக்கு வரும் போது மெய்ப்பொருள் மூர்க்கம் கொண்டு சண்டைக்கு வந்துவிடுகிறது. இது புதிர் விளையாட்டு.

The Stately Ruler

The Stately Ruler

Certain objects always seem to be the species of past. They remain not of the time which has been faded by the rhythmic ‘tick’ of the clock. They stay in the remote corner of one’s memory. When silence engulfs the memory, solitude gives life to the past and brings it to the present with an exquisite beauty. People may call it by the names ‘nostalgic’ and ‘memoire’. When an object of the past comes to the present in such a fashion it brings everything of the past and enchants the one who ponders it. If anyone thinks about the ‘ruler’ it must be the matter of reminisce.

இடைவெளி

சிறுபத்திரிகை விதை போன்றது அது எப்பேர்ப்பட்ட பாறையையும் உடைத்துக் முளைத்து கொண்டு வெளிவந்துவிடும் என்று கி ரா சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன். இப்போது இடைவெளி இதழின் ஆசிரியர் குழுவில் இருப்பது பெரும் மகிழ்ச்சி. நண்பர் சேது டார்வினுடன்  (#Sethu Darwin) உரையாடலில் விளைந்த ரணாடே கட்டுரையும் இதில் வெளிவந்திருப்பது கூடுதல் மகிழ்ச்சி. கட்டுரைகளை வெறும் கதை கவிதைகள் பற்றி எழுதிக் கொண்டிருக்கிறோமே இதைத் தவிர்த்து பிரதிக்கு வெளியே இருப்பதைப் பற்றி எழுத நம்மால் இயலாதோ என்ற ஆதங்கம் இருந்ததுண்டு. இக்கட்டுரை அதனை நிவர்த்தி செய்து வைத்தது. இலக்கியத்தின் வழியே ரணாடேவைப் பற்றி எழுதிய இலக்கியம் சாராத எனது முதல் கட்டுரை இது. எழுதி பல வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. ஆசிரியர் குழுவில் கிடைத்த நண்பர்கள் நமக்கு மற்றுமொரு புதிய ஆரம்பம். நண்பர்கள் அடிக்கடி சந்தித்து உரையாடியதில் இதற்கு முன்பு வரை பயந்து கொண்டு தொடாமல் விட்டு வைத்திருந்த போர்கே கைவசமானார். ஆசிரியர் குழுவின் கூடுகையில் ஒவ்வொரு சந்திப்பும் புதிய புதிய திறப்புகளை உண்டாக்கிக் கொண்டே இருக்கின்றன. என் மீது நம்பிக்கைக் வைத்து ஆசிரியர் குழுவில் என்னை இணைத்துக்கொண்டது  எங்கள் மிட்டாய்காரர் (புத்தகக்காரர்) செந்தில்நாதன் சார்.    

சந்தி கிழவனின் பாக்கு வெட்டி

சந்தி கிழவனின் பாக்கு வெட்டி

பித்தன் பாக்கு வெட்டியைப் பற்றி கட்டுரை ஒன்றை எழுதியிருக்கிறார். கட்டுரை காணாமல் போன பாக்கு வெட்டியைப் பற்றியது. பாக்கு வெட்டி கவிஞரின் உதவிக்காரனா அல்லது உண்மையிலேயே பாக்கு வெட்டி வெறும் இரும்பு கருவியா என தீர்க்கமாக சொல்லாமல் கட்டுரையை சிறிய அளவில் மாபெரும் சூட்சமமாக நீட்டுகிறார் பித்தன். வாசிக்கும் நமக்கு “பாக்கு வெட்டி” என்ற வார்த்தை விளையாட்டு படு ஜாலியாக இருக்கிறது. முதல் முறை வாசிக்கும் போது பாக்கு வெட்டி என்ற கருவியை மனதில் பதிய வைத்துக் கொண்டு வாசித்தால் கட்டுரை முழுவதும் பாக்கு வெட்டியின் பிரஸ்தாபம்  மேலிடுகிறது. வாசிப்பு மேலும் போக போக பாக்குவெட்டி  கருவியில் இருந்து ஒரு நபராக உருவெடுக்கிறது. கட்டுரை முடியும் போது “பாக்கு வெட்டி என்பது ’அது’ அல்ல ’அவன்’ என்பது ஆச்சரியத்தை ஏற்படுத்துகிறது. இவர் என்ன கட்டுரையில் கவிதை எழுத ஆரம்பித்துவிட்டாரே என சிரிப்புத்தான் வருகிறது. கட்டுரைக்குள் கவிதை.

Elegy is an Old Women’s Business

Elegy is an Old Women’s Business

Modern life is fleeting phantom. It vanishes from our sight in the blink of our eyes.  It can be further defined with the word “instant”. Instant in a sense that it demands everything at ready hand. It cannot go to raw material and processes it into the fine product for the consumer. What that left to the user is the processed material and with that processed material farther cooking needs to be done for the taste. Theuser of the product needs to over-process it once again. Hence, twice is the process.  

Hello Myshkin

Hello Myshkin

How could one keep silent when an extraordinary event takes place in front of him?  Or an eminent person appears in an unexpected moment? He has to report it to at least five or ten of his associates. The thrill will be kept in its vigor for three days. After that the excitement will be extinguished like a dying flame. Only the thin beam of ascending smoke will be the living reminiscence. The story will be narrated like ‘once upon a time I met an eminent person on the seashore of ‘Nellankarai’.

To Be or Not To Be

To Be or Not To Be

எழுத்தாளர் கட்டியங்காரன் தற்போதைய நவீன தமிழ் இலக்கியத்தில் தவிர்க்கமுடியாத ஆளுமை என உருவாகிவருகிறார். எங்கள் men Friday வாசிப்பு குழுமம் இவரை ஒரு மாபெரும் படைப்பாளியாக உருவாக்கும் பொருட்டு இலக்கிய தீனி போட்டு வளர்த்து வருகிறது. இவர் கதை எழுதுவதைப் பார்த்தால் பித்தனுக்கும், சு ரா வுக்கும் சற்றும் சளைத்தவர் அல்ல என்பது தெரிகிறது. கூட்டங்கள் என வெளியில் உலாவக்கூடாது என்று கண்டிப்பாக சொல்லியிறுக்கிறோம். எந்த இலக்கிய நிகழ்ச்சிக்கும் அவர் போக(வே)க் கூடாது என்பது குழுமத்தின் கட்டுப்பாடு. காலம் கெட்ட கெடப்பில் அரசியல் சார்பு மூளையில் ஒட்டிக்கொள்ளும். அதுவும் கோட்பாடற்ற அரசியல். மானுடதைப் பற்றி 'எழுதுய்யா' என்றால் தத்துவம், கருத்தியல், கோட்பாடு என எதையாவது உளறிக் கொண்டிருப்பார். 

மராட்டின் மரணம்: கலை பிரச்சாரத்திற்கே

மராட்டின் மரணம்: கலை பிரச்சாரத்திற்கே

மராட்டின் மரணம் என்ற ஓவியம் Slovene சிந்தனையாளர் Slavoj Zizekன் மூலம் அறிமுகமானது. மராட் பிரென்ச்சு புரட்சியின் அங்கத்தினன். கோர்டே என்ற பெண் இவனை சாகும்படி நெஞ்சில் கத்தியால் குத்திவிடுகிறாள். கொலை செய்த பின்பு தப்பி ஓடாமல் அங்கேயே படபடப்பில் நின்று கொண்டிருந்திருக்கிறாள். புரட்சியாளர்கள் அவளை பிடித்துக் கொண்டுபோய் கொன்றுவிடுகின்றனர். இந்த சம்பவம் நடந்த சில நாட்களுக்குப் பிறகு மராட்டின் நண்பனான ஓவியர் ழாக்-லூவிஸ் டேவிட் சம்பவத்தை ஓவியமாக தீட்டுகிறார். இந்த ஓவியம் பத்திரிக்கையாளன் மராட்டின் மரணம் என்றழைக்கப்படுகிறது. ஓவியர் டேவிட்  ’ரோபஸ்பியரின் தூரிகை’ என்று செல்லமாக அழைக்கப்பட்டிருக்கிறார். மராட்டின் மரணம் இவரை பெரிதும் பாதித்திருக்கிறது. வெறுமனே தன்னுடைய நண்பனுடைய மரணம் என்பதாக அவர் இம்மரணச்சம்பவத்தை அணுகவில்லை. அது ஒரு புரட்சி சிந்தனையின் மரணமாக அவர் அதனை பார்த்திருக்கிறார். நண்பனுடைய மரணத்தை ஓவியமாக்குவதில் பிரச்சனை ஒன்றும் பெரியதாக இல்லை. அப்படியே சம்பவத்தை பத்திரிக்கை செய்தியை போன்று தத்ரூபமாக வரைந்துவிட்டுப் போய் இருக்கலாம். ழாக்-லூவிஸ் டேவிட் இம்மரணத்தை தன் நண்பன் புரட்சியாளனுடைய மரணத்தின் சம்பவமாக பார்க்காமல் அதனை காலங்கள் கடந்து தொடர்ந்து புரட்சி சிந்தனை சாகடிக்கப்பட்டதினுடைய தருணமாக ஓவியப்படுத்தியிருக்கிறார்.     

Madam Tussuads அருங்காட்சியகத்தின் மெழுகு உருவப்படிமங்கள்: நெப்போலியன் என்கிற புலிகேசி மன்னர்

53 best Madame Tussaud images on Pinterest | Madame tussauds, Wax ...

Madam Tussuads அருங்காட்சியகத்தின் மெழுகு உருவப்படிமங்கள்: நெப்போலியன் என்கிற புலிகேசி மன்னர்

எந்தவித முன் தகவலும் இன்றி ஓர் இடத்தையோ நபரையோ சென்று பார்க்கும் போது இடமும் நபரும் அடையாளமற்று ஆர்வத்தை தூண்டாமல் இருப்பார்கள். பிரமிப்பும் ஆர்வமும் முன் தகவலின் பேரில் ஏற்படுகின்ற ஒரு மனக் கிளர்ச்சியோ என தோன்றுகிறது. அது வைரமே என்றாலும் பாராட்ட வைரம் என்ற முன் தகவலும் அறிவும் அவசியப்படுகின்றன. அது இல்லாத பட்சத்தில் வைரம் வெறும் கண்ணாடி. பார்வையிடுபவர் முன்பு ஒரு பொருள் ஜடமாக நின்று கொண்டிருக்கும் போது (உயிர் கொண்ட - உயிர் அற்ற) அந்த இரண்டு பேர்கள் மத்தியிலும் எந்த உரையாடலும் நடைபெறுவதில்லை. உயிர் கொண்டவரை கிளர்ச்சியூட்ட ஜடப்பொருள் அசைய வேண்டும். இல்லையென்றால் தன்னை பார்க்க வருபவர் தன்னைப் பற்றின முழு அறிவையும் பெற்றிருக்க வேண்டும். முன்னறிவு ஜடப்பொருளை அசையச் செய்கிறது. இல்லை என்றால் சூன்யத்தை ஜடப்பொருள் தன்னைச் சுற்றி வளையமிட்டுக் கொள்ளும். பல மணி நேரங்கள் முறைத்துப் பார்த்தாலும் அமைதியில் இருவரும் நிலைத்திருப்பர். மிக பிரபலமான மனிதர்களை சந்திக்க சென்றாலும் இதுதான் கதை. அவர் தன்னைப் பற்றி பேசவே மாட்டார். சென்று பார்க்கிற நமக்குத்தான் முன் அறிவு அவசியப்படுகிறது. அது நெப்போலியனே என்றாலும் நான்கு பேர் நல்லவிதமாக அவரைப் பற்றி நாலு வார்த்தைகள் முன்னமே சொல்லியிருக்க வேண்டும்.

மலேசியா சிங்கப்பூர் பயணம்: வீடு திரும்புதல்

மலேசியா சிங்கப்பூர் பயணம்: வீடு திரும்புதல்

பெட்ரிசியன் கல்லூரி பேராசிரியர்களின் மலேசிய சிங்கப்பூர் சுற்றுலா பயணம் இன்றோடு (7/5/2018) முடிவடைகிறது. வீடு திரும்புகின்றோம். எனக்கு சிங்கப்பூரை விட்டு போகிறோமே என்ற பிரிவின் வருத்தமும் இல்லை சென்னைக்கு போகிறோம் என்ற மகிழ்ச்சியும் இல்லை. ’யாதும் ஊரே யாவரும் கேளீர்’ எனும் மனநிலை இப்போது.

சிங்கப்பூர் பயணக் குறிப்பு (2) (Gardens by the Bay (Flower Dome + Cloud Forest): தேனீக்கு தெரியுமா மலரின் வாசனை

சிங்கப்பூர் பயணக் குறிப்பு (Gardens by the Bay (Flower Dome + Cloud Forest): தேனீக்கு தெரியுமா மலரின் வாசனை

தூரத்தில் இருந்து பார்க்கும் போது கண்ணாடி மூடியால் மூடப்பட்ட இரண்டு மாபெரும் குமிழ்கள் தென்படுகின்றன. அதற்கு அந்தப்பக்கம் உயர்ந்த கட்டிடத்தின் மீது கப்பலை நிறுத்திவைக்கப்பட்ட வடிவத்தில்  7 நட்சத்திர ஓட்டல். இந்தப்பக்கம் இராட்சத சக்கரம். இவ்விரண்டையும் பார்த்துக் கொண்டே கண்ணாடி மூடிக்குள் செல்கிறோம். வாயிலில் நுழையும் போதே ஆயிரம் பூக்களின் வாசம் ஒன்று சேர்த்து கிரங்கடிக்கிறது. எது எந்த மலரின் வாசனை என்று ஊகித்தறியமுடியாத கலவை அது. நம் நுரையீரல்கள் அது போன்றதொரு வாசத்தை இதுவரை சுவாசித்திருக்காது என நினைக்கிறேன். ஒரே நேரத்தில் ஒரே இடத்தில் கண்ணுக்கும் நுரையீரலுக்கும், மனதுக்கும் உகந்த காட்சி, வாசனை, இதம். எத்தனைவிதமான மலர்கள்! பார்த்து இனம் கண்டுபிடிப்பதற்கே மாதங்கள் செலவழியும்.    

மலேசியா பயணக்குறிப்பு (3): ஒரு பூவும் சிறு குருவியும்

மலேசியா பயணக்குறிப்பு (3): ஒரு பூவும் சிறு குருவியும்
The Waste Land கவிதையில் எலியட் லண்டன் நகரத்தின் துரிதமான காலை நேரத்தைப் பற்றி பேசுவார். கூட்டமாக வேலைக்கு செல்லும் கும்பலில் தானும் ஒருவராக ஒருவருக்கு ஒருவர் பரிட்சயம் அற்ற நிலையில் கூட்டதில் தனிமையில் தலை கவிழ்ந்து நடந்து செல்கிறார். அக்கூட்டத்தில் ஒருவரை மாத்திரம் பார்த்து "There I saw one I knew, and stopped him, crying: “Stetson!" என்று கத்துகிறார். மாபெரும் கூட்டதில் தனிமையில் பிடித்த ஒருவரை பார்க்கும் போது ஒரு நிம்மதி பெருமூச்சு. கவிதையில் அவர் சந்தித்த நண்பர் எஸ்றா பௌன்ட் என எங்கள் பேராசிரியர் சொல்வார்.
அதே போன்றதொரு நிம்மதி பெருமூச்சு மலேசியாவில் எனக்கு எற்பட்டது. எலியட் கண்ட உற்ற நண்பனை பார்த்த நிம்மதி போன்றது அது. நான் பார்த்தது ஒரு பூவைம் ஒரு குருவியையும். எப்படி அந்த பாம் மரங்கள் மலேசியவைப் பற்றின ஒரு பிம்பத்தை எற்படுதுகிறதோ அதே போன்றதொரு மலேசியா பற்றின பதிப்பை இந்த இரு அழகுச் சித்திரங்கள் ஏற்படுத்தின.
காலை உணவுக்காக விடுதிக்கு சென்ற போது இவர்கள் இருவரையும் கண்டேன். விடுதிக்கு ஒருவித செடியினால் வேலி அமைத்திருந்தனர். சற்று உற்று நோக்கும் போதுதான்; நீயா என்ற அந்த எலியட்டின் ஆச்சரியம். நம்மூர் பூச்செடிதான்.
வேலியின் மீது நம்மூர் பரிட்சயமான பறவை ஒருவர் பறந்து செல்கிறார் - மைனா.
நகரத்திற்குள் செல்லும்போது நாட்டின் தேசிய மலர் வண்ண வண்ண மின் விளக்குகளால் சாலையோரம் எங்கும் அலங்காரம் செய்யப்பட்டிருந்தன. சிவப்பு வண்ண டாம்பீகம் இல்லாத எளிமையான மலர்கள் அவைகள். சொன்னால் அட இந்த மலரா? என்று ஆச்சரியப் பட்டுப் போவீர்கள். வேறொன்றுமில்லை - செம்பருத்திதான். இதுதான் இங்கு தேசிய மலர்.
பிரம்மாண்ட நகரத்தின் மத்தியிலும் நம் தமிழ் பறவைக்கும் மலருக்கும் தாராளமான இடம் இருக்கிறதே.
அதனால் என்ன? என்று எவரேனும் கேட்கலாம். இதனையே ஆங்கிலத்தில் "So what?" எனக் கேட்டால் அவமானம். இந்த விசயத்தில் நமக்கு தமிழை விட ஆங்கிலம் சுறுக்கென்று குத்தும். கூட்டத்தில் எலியெட் தன் நண்பனை பார்த்ததாக சொன்னதற்கு "so what?" என்று கேட்கலாம். கவிதை பின்நவீனத்துவ கவிதை அல்லவா. கேள்விக்குக்கு பதில் அளிக்கும் பொறுப்பு கிடையாது.

சிங்கப்பூரில் சிட்டுக்குருவிகள் மத்தியில்: காக்கை குருவி எங்கள் ஜாதி (சிங்கப்பூர் பயணக் குறிப்பு 1)

சிங்கப்பூரில் சிட்டுக்குருவிகள் மத்தியில்: காக்கை குருவி எங்கள் ஜாதி (சிங்கப்பூர் பயணக் குறிப்பு 1)

இன்று சிங்கப்பூர் சுற்றுளாவின் இரண்டாம் நாள். இராட்சத சக்கரத்தில் சாகச பயணம். அதற்கு முன்பு கடல் ஓரத்தில் கடல் கோள் பகுதியை நிலமக்கிய பிரம்மாண்ட இடத்தில் சிறிது நேர பார்வையிடல். மனித முயற்சியின் பிரம்மாண்டம் இப்பகுதி. இயற்கையின் பிரம்மாண்டம் எனக்குள் பிரமிப்பை உண்டாக்கும். ஆனால் மனிதனுடையதோ தாழ்வு மனப்பான்மையை ஏற்படுத்தி என்னையே அறியாமல் தும்புறுத்திக் கொல்லும். எல்லாவற்றையும் பார்த்து முடித்து கரையோரமாக கட்டிட மேடையில் நீர் நிலையை பார்த்தவாறு அமர்ந்திருக்கிறேன்.
சீனர் ஒருவர் ரொட்டித் துண்டுகளை வீசிக் கொண்டிருக்கிறார். புறாக்கள்  ஒன்று கூடி அவைகளை கொத்தித் தின்கின்றன. ஓரமாக காகம் தனக்கான சமயத்தை எதிர்பார்த்து கத்துக்கிடக்கிறது. இவர்கள் அனைவரின் சாப்பாட்டையும் காகம் ஒருவரே ஏப்பம் விட்டுவிடுவார் போலிருக்கிறது. இமைக்கும் நேரத்தில் மற்றொருவர் போட்டிக்கு வருகிறார். மிக மிக சீன்னஞ் சிறு குருவி - சிட்டுக்குருவி. அவ்வளவு பெரிய பருத்த உருவங்களை பொருட்படுத்தாமல் எல்லாம் எனக்கே என்று அனைத்தையும் படுவேகத்தில் கொத்திக் கொண்டு மின்னல் வேகத்தில் பறந்து செல்கிறது. சின்னஞ்சிறு சிட்டையும் புறாக்களையும்  ஒன்றுசேரத்த உருவமாக காக்கை  மாத்திரம் ரொட்டி தன்னை தேடி வரட்டும் என காத்துக் கிடக்கிறது.
சிங்கப்பூரின் இந்த பிரம்மாண்ட அழகிய கட்சியின் மதியில் ஒரு ஓரமாக அமர்ந்து இந்த சீனரின் வள்ளல் பெருங்கொடையில் பயனடையும் இந்த மூன்று வித பறவைகள் உணவு உண்டு பசியாறும் கட்சியை கண்டு களிக்கிறேன்.
மொபைலில் இருந்து புகைப்படம் எடுக்க ஆவல் தூண்டுகிறது. இப்போது நடத்தப்படும் காட்சி சீனருடையது. எப்படி நான் உள்ளே நுழைந்து அதனை படம் பிடிக்க முடியும்? மனசாட்சி உறுதுகிறது. கொஞ்சம் நேரத்தில் நான்கைந்து சிட்டுக்கள் கூடிவிட்டன. மற்றொரு சீனக் குடும்பம் சடார் என்று உள்ளே நுழைந்து பயமுறுத்துகிறார் "ப்பா" என மிரட்டல். பாவம் எல்லாம் சிதறி ஓடிவிட்டன.
கொஞ்சம் நேரம் கழித்து மீண்டும் ரொட்டிதுண்டுகள்  வீசப்படுகின்றன மீண்டும் மூன்று ஜாதிப் பறவைகளின் சங்கமம். ரொட்டி தன் பக்கம் வரும் என காகம் இன்னும் காத்துக் கிடக்கிறது. மைனாக்கள் கொஞ்சம் கூடிவிட்டன.
இன்னொரு சீனர் ஏற்படுத்திய சலனம் என் மனசட்சியின் குற்றவுணர்வில் இருந்து விடுத்தலையாக்கி விட்டது. கைபேசியை எடுத்து தைரியமாக அந்த சீனர் ஏற்படுத்திய காட்சியை படம் பிடிக்கிறென்.
பொல்லாத சிட்டுக்குருவிகள் அதீத வேகத்தில் ரொட்டிதுண்டுகளை அதிகாரமாக கொதிக்கொண்டு செல்கின்றன. இறைவனின் மிகச்சிறு படைப்பு மனிதனின் பிரம்மாண்டத்தை அலட்சியப்படுத்தும் தருணமாக இந்நிகழ்வு அமைந்து விட்டது. டூர் குருப்பை காணவில்லை. கல்லூரி முதல்வர் கோபத்தோடு  காத்துக்  கொண்டிருப்பார். கிளம்ப வேண்டும்.

மலேசியா, நம் கண்முன் விரியும் தேசம் (பயணக் குறிப்பு 2)

நம் கண்முன் விரியும் தேசம்

ஓவ்வொரு நிலமும் அதற்கான தனித்துவத்தைக் கொண்டிருக்கிறது. அது அந்நிலதின் குறிப்பிட்ட வாழ்வியல் முறையாக இருக்கலாம் அல்லது அந்நிலத்தின் இயற்கை வளமாக இருக்கலாம். இவைகள் அனைத்தும் அங்கேயே பிறந்து வளர்ந்த ஒருவருக்கு ஒரு பொருட்டாகவே தெரியாது. மற்றமை என்ற நிலையில் இருந்து பார்க்கும் போது அந்த நிலத்திற்கு உரிய சிறப்பு அம்சம் தனித்துவமாக காணப்படும். இதற்கு அந்த மற்றமையின் நிலையில் இருந்து நம்மையும் அல்லது மற்றவரையும் பார்க்க வேண்டியிருக்கிறது.
நீண்ட நாட்களுக்கு முன்பு காலனிய காலத்து இந்தியாவை சித்தரிக்கும் நாவலை ஒன்றை வாசித்தேன். நாவலில் உள்ள ஓரே ஒரு படிமம் இந்தியா என்றால் என்ன என்ற உணர்வை கொடுத்தது இங்கிலாந்தில் இருந்து துரைச்சானி அம்மாள் இந்தியா வருகிறாள். துறைமுகத்தில் இருந்து சத்தம் ஒன்று கேட்கிறது. நிலப்பகுதியில் இருந்து வரும் சத்தத்தை இவ்வாறு பதிவு செய்கிறாள்: ஆயில் ஊற்றப்படாத மாட்டு வண்டி சத்தத்தை முதல் சத்தமாக இந்தியாவுக்குள் நுழையும் போது கேட்டேன் என்று.
துரு பிடித்த நிலையில் உள்ள கட்டை வண்டியின் சத்தம் எவ்வளவு தூரத்திற்கு நம் பண்பாட்டின் சத்தமாக அவர்களை  வியந்து கேட்கச் செய்யும் சத்தமாக இருந்திருக்கும். அந்த சத்ததின் வழியே நம் தேசத்தை நாம் பார்க்கிறோம். "க்ரீச்சிடும்" வண்டி சக்கரம் நம் பரந்து விரிந்த தேசத்தைப் பார்க்கும் படிமம். (படிமதைப் பற்றி எனக்கு என்ன தெரியும். எல்லாம் ஒரு உட்டான்ஸ்தான்).

மலேசிய வந்து இறங்கியதும் கண் முன் விரிந்த காட்சி ஒரு வித தென்னை போன்ற மரங்கள் முழு தேசத்தையும் நிரப்பி கிடக்கின்றன. பேருந்தில் முன்னால் நின்றுகொண்டு வரைபடத்துடன் guide நாட்டைப் பற்றி விளக்க ஆரம்பித்தார். முதலாவது இந்த தென்னை போன்ற மரம். பாம் எண்ணைக்கான மரமாம். அடுத்தது பெட்ரோல் பற்றி பேசினார். இங்கு உள்ளது போன்று பெட்ரோல் நாம் நாட்டில் மலிவாக இருந்தால் ஸ்கூட்டரிலேயே வட்ட முனை இமயமலையில் இருந்து தென்கோடி குமரி வரை ஊர் சுற்றலாம். மெய்ஞானமும் அதிகமாகும்.

கோலாலம்பூர் பட்டணமே பெரிய  கல்லூரிகளின் வளாகத்தை பொன்றதொரு  பராமரிப்பு.

மலேசியா பயணக் குறிப்பு(1)

மலேசியா பயணக் குறிப்பு

தினமும் நாம் கடக்கும் சாலை முக்கியத்துவம் அற்ற ஒன்று. மிகவும் பழகிப் போன மும்மரமான சில மணி நேரங்களுக்கான உலகம் அது. அது அன்றாடதின் பகுதி. பழமையின் சாரம் ஊறிப் போனது அந்த அன்றாடத்தின் அங்கம். ஒரு பொருளை வாங்கிய புதியதில் அந்த பொருளின் மீது நமக்கு இருக்கும் புதுமையின் பார்வை எப்படி நீண்ட நாட்களுக்கு பின்பு முக்கியத்துவம் அற்ற புளித்து போன ஒன்றாகி விடுகிறதோ அதே போன்று இந்த சொற்ப நேர பயணத்தின் பாதை பழமையுமாகவும் இல்லாமல் புதுமையாகவும் அல்லாமல் ஏதோ ஒன்றாக இருக்கிறது. இதுதான் யதார்த்தமோ? இந்த ஏதோ ஒன்றுதான் நாவலில் யதார்த்தவாதம் போலும்.

ஊர் பயணம் என்றதும் அதே சாலை திருவிழா கோலம் பூண்டு விடுகிறது. ஏன் இப்படி ஒரு மற்றம் பார்த்து பழகிய பொருளின் மீது எற்படுகிறது. இதே உணர்வை வித்தியாசம் வித்தியாசமாக நாவலாசிரியர்கள் தங்கள் படைப்பில் கொண்டுவருவதும் படைப்பின் சூட்சமம்தான்.
இப்பொது கடல் (இல்லை) விண் கடந்து வேறு தேசம் செல்கிறேன். பழகிய அன்றாடத்தின் சாலை நேராக மலேசியாவுக்கே போவது போல் தோன்றுகிறது. 

எனக்கு ஐந்து[1] வயதிலேயே டால்ஸ்டாயைத் தெரியும்

எனக்கு ஐந்து[1] வயதிலேயே டால்ஸ்டாயைத் தெரியும்

சாலையின் திருப்புமுனையில் நின்று கொண்டு ஒருவர் கைப்பிரதிகளை விநியோகித்துக் கொண்டிருப்பார். வேண்டாம் என்று உதாசினம் செய்பவர்கள் பலர். வாங்கி ’ஜோபியில்’ (சட்டைப் பை) போட்டுக் கொள்பவர்கள் சிலர். ஐந்து நிமிடங்கள் அதில் உள்ள உள்ளடக்கத்தை வாசிப்பவர்கள் மிகச் சொற்பம். எத்தனை கதைகள்! அவைகளை வாசித்த பின்பு ஒருவர் இலக்கியம் படிக்க நேரிட்டால் அது டாஸ்டாய் கதை அல்லவா? தாஸ்தாவஸ்கி கதை அல்லவா? என்று ஆச்சரியப்படக் கூடும். அப்படி அந்த கைப்பிரதியில் இருந்து என் ஒன்றாம் வகுப்பில் படிக்கக் கேட்ட கதை இன்றளவும் அது டால்ஸ்டாய் கதையல்லவா? என்ற ஆச்சரியத்தை ஏற்படுத்திக் கொண்டே இருக்கிறது. டாட்ஸ்டாயின் அந்த கதையைப் இப்போது படிக்கும் போதெல்லாம் எனக்கு அந்த ஐந்து வயதில் கதை கேட்ட அனுபவம் அந்த கதையின் மீது மெல்லியதொரு உணர்வாக படர்ந்து செல்லும். கைப்பிரதிகளை வாங்கும் போதெல்லாம் நிச்சயம் ஒரு அருமையான கதை அதில் இருக்கும் என்ற நிச்சயம். வாங்கிய உடன் இரயிலில் ஓரத்தில் அந்த கைப்பிரதியில் இருக்கும் கதைக்கு கொஞ்சம் மரியாதை செலுத்தி வாசிப்பேன்.

இறைமைந்தன் ஒரு உவமைக் கதையைச் சொல்வார். விதைக்கிறவன் விதைக்கப்புறப்பட்டான். சில விதைகள் முட்கள் நிறைந்த இடத்தில் விழுந்தன. சில விதைகள் பாறைகள் நிறைந்த இடத்தில் விழுந்தன. சில விதைகள் வழியோரம் விழுந்தன. சில விதைகள் நல்ல நிலத்தில் விழுந்து முளைத்து ஐம்பதும் நூறுமாக பலன் கொடுத்தன. நம்மீது இவ்வாறு விதைக்கப்படும் கதைகள் என்னும் விதைக்கு நம் மனதின் நிலம் கொஞ்சம் இடம் கொடுத்தால் மிக நலமாக இருக்கும். அப்போது வாசிக்கவே ஆரம்பிக்காத பருவம். சிறு பையன் பாதுகாப்புக்காக ஏழாம் வகுப்பு படிக்கும் என் ஊர் அக்காக்களுடன் வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்தேன். கைப்பிரதி விநியோக்கிக்கப்பட்டிருந்தது. வற்றிய ஏரியில் அந்த ஐந்து பேர் நற்செய்தி கதையை மெல்ல மெல்ல படித்துக் கொண்டே சென்றோம். அதுதான் என் வாழ்க்கையின் முதல் கதை. அந்த கதையின் ஆசிரியன் ஒரு மாபெரும் ரஷ்ய எழுத்தாளன் என்று அன்று தெரியாது. அதுவே முதல் விதையும் கூட. உறைந்து கிடந்த உள்ளம் எழுச்சிக் கொண்டு மலர்ந்த அந்த அனுபவம் இன்னும் எந்தப் பிரதிக்கும் ஏற்படுகிறதில்லை. கதை கேட்டல் என்பது அவ்வளவு அலாதியான அனுபவம்.

பெரிய பணக்காரன் ஒருவன் தன் நிலத்தில் வேலை செய்யும் அடிமைகள் அனைவரையும் அழைத்து நிலங்களை இலவசமாக கொடுக்கப்போவதாக வாக்களிக்கிறார். அது ஒரு நிபந்தனையின் பேரில் நடக்கப்போகிறது. தன் மண்வெட்டியை எடுத்துக் கொண்டு தனக்கு எவ்வளவு நிலம் வேண்டுமோ அவ்வளவு தூரம் ஓட வேண்டும். போதும் என்று திருப்தி உண்டான பின் ஓடி முடித்த அந்த இடத்தில் மண்வெட்டியால் ஒரு அடையாளத்தை இட வேண்டும். ஓட ஆரம்பித்ததிலிருந்து அந்த அடையாளமிடப்பட்ட இடம் வரையிலான நிலம் ஓடியவனுக்கே சொந்தமாகும். ஒரு அடிமை மாத்திரம் பேராசையில் மண்வெட்டியை எடுத்துக் கொண்டு ஓட ஆரம்பிக்கிறான். திராணி உள்ள மட்டும் ஓடுகிறான். அவனுக்கு போதுமான நிலத்தை ஓடி முடிக்கிறான். இன்னும் நீண்ட தூரத்திற்கு நிலம் விரிந்து கிடக்கிறது. ஓடியதில் போதுமான நிலம் கையகப்படுத்தியாயிற்று அதற்கான உழைப்பையும் செலவழித்தாயிற்று. உழைப்பிற்கு ஆதாரமான ஆற்றலும் செல்வழித்தாயிற்று.

ஆசைக்கு ஏது ஆற்றலின் அளவு அல்லது எல்லை? பேராசை தனக்கான எல்லையை உதாசினம் செய்துவிடுகிறது. அதன் ஆற்றலின் விரையத்திற்கும் மீறி ஆசை கொடுத்த உத்வேகத்தில் மேலும் ஓட ஆரம்பிக்கிறான். திரும்பிச் செல்வதற்கான ஆற்றலும் இப்போது விரையமாக்கப்பட்டாயிற்று.

நிபந்தனை என்னவெனில் நிலத்தின் அடுத்த எல்லையில் அடையாளத்தைப் போட்டுவிட்டு திரும்ப வந்துவிட வேண்டும். திரும்பி வந்தால் மட்டுமே நிலம் இல்லையேல் நிலம் கிடையாது. திரும்பி வருவதற்கான தன் ஆற்றலை அவன் ஏற்கனவே தன் எல்லையை மீறி சென்று செலவழித்துவிட்டான். திரும்புவதற்கான ஆற்றல் ஆசை கொடுத்த ஊக்கம். அது தன் உடல் சக்திக்கு மிஞ்சினது. திரும்ப துவங்கிய இடத்திற்கு சென்று நிபந்தனையை நிறைவேற்ற வேண்டும். ஆசை கொடுத்த ஊக்கத்தில் திரும்ப ஓட ஆரம்பிக்கிறான். எஜமான் நிலத்தைக் கொடுக்க காத்துக் கொண்டிருக்கிறார். ஓடிவந்தவன் எஜமானனுடைய காலடியில் பொத் என்று விழுகிறான். அவனுக்கான நிலம் இப்பொது உடமையாக்கப்பட காத்துக்கிடக்கிறது. கொடுமை என்னவெனில் அதனை அடைவதற்கு இப்போது அவன் இல்லை.

அவன் ஓடிய அதே நிலத்தில் அவனை புதைக்கிறார்கள். பரந்து விரிந்த அந்த நிலத்தில் அவனுக்கு கடைசியில் எஞ்சியது ஆரடி நிலம் மாத்திரமே! அவன் ஓடிய அத்தனை தூரமும் இந்த ஆரடி நிலத்திற்காக மாத்திரமே. அத்தனை ஏக்கர் நிலமும் இப்போது அவனுக்கானதுதான் அவன் உடல் உடமையாக்கப்போவதோ அந்த சிறிய அளவு உடல் தாங்கும் நிலம் மாத்திரமே.

இப்போது டால்ஸ்டாயின் ”How Much Land Does a Man Need” கதையை வாசிக்கும் போதெல்லாம் 1995ல் கேட்ட அந்தக் கைப்பிரதியின் கதை ஞாபகத்தில் வருகிறது. நான் கேட்ட அந்த கதை இந்தக் கதைதான். அப்போது யாருக்கு தெரியும் அந்த கதை டால்ஸ்டாயின் கதை என்றொ அல்லது அவர் ஒரு ரஷ்ய எழுத்தாளர் என்றோ என. ஆனால் அந்த கைப்பிரதிக்கு கொடுத்த அந்த பதினைந்து நிமிட மரியாதை அதுதான் வாழ்வில் முதல் கதை என்ற விதையின் ஊன்றுதல். அந்தக் கதை அப்போது ஏற்படுத்திய பிரம்மாண்டம் இப்போது போரும் வாழ்வும் நாவலைப் படிக்கும் போது கூட அவ்வளவு பிரம்மாண்டமாக இல்லை. அச்சிறுவயதின் மூளைக்கு அதுதான் பிரம்மாண்டம்.

இப்போதும் கைப்பிரதிகள் கொடுக்கப்படும் போது வாங்கி கதையை வாசிக்க தோன்றுகிறது. அதனை வாங்கி இரயிலின் ஓரத்தில் பத்து நிமிடங்கள். வாசிப்புக்கு நம்மைச் சுற்றிலும் பிரதிகள் விதைக்கப்பட்டுக் கொண்டே இருக்கின்றன. நாம் ஒதுக்குகின்ற அந்த ஐந்து நிமிட வாசிப்புதான் நம் மனது எப்படிப்பட்ட நிலம் என்பதை தீர்மாணிக்கப்போகிறது.

---

[1] ஐந்தை ’அய்ந்து’ என எழுதினால் எவ்வளவு கடுப்பாகும் என யோசித்து பாருங்கள். ’மை’யை மய் இடமாற்றம் செய்யும் போது ’ஐ’யை அய் இடம் மாற்றினால் தவறு ஒன்றும் இல்லை.

The Parentage of Royal Enfield

The Parentage of Royal Enfield

To own a Royal Enfield or a Thunder Bird is a matter of prestige. It is not just a matter of someone showcasing his wealth. It is something else in which we cannot relate it with money. A person who owns this motor cycle need not to a rich man. He stands beyond the measurement of currency value. On the road if we happened to hear that thundering noise of the gigantic machine installed in that cycle we may imagine the personality of whom the cycle bears him on its cushion comfortably. It is indeed a matter of prestige to ride this vehicle.

Various impressions cross through our mind on this motor cycle and riders come across our memory. They are from various moments and different stages of my life. First time I saw this bike in my village. To spend time in our village in the afternoon is an eerie experience. The dead silence engulfs the whole village in the noon. Village folk drive their cattle at 9am in the morning for the pasture. From nine to three the village is abundant with the world of insects ad birds. Only the chirping of the sparrows will penetrate our ear drum. Noon is the world of insects and birds. In other time human world and ghostly world overpower the existence of those pretty creatures. One should call Romantic poets to appreciate this noon time of our village. Nowadays those eerie moments turn out to become the highland moss in “Solitary Reaper”.

In this backdrop one could clearly hear the noise of the Bullet from half a kilometer. Abbu Bhai the gigantic figure grandly fits in the big motor cycle. He parks the bike at the corner of the street and visits the former’s manger. When he goes back to his town the bike carry young male buffalo or an ox. When cattle breeds he-goats or oxen they are destined to the slaughter house of Abbu Bhai. Farmers do not prefer the overabundance of he-goats and bullocks in their mangers. When the number increases message is sent to Abbu Bhai. To carry the big size cattle bullet is the right choice. Dump animal meekly goes with him on the Thunder Bird. Neither we children nor the manger do know the destiny of the poor creatures when the thundering noise fades away in the air from our village. For me the gigantic motor cycle is the object of desire to observe it until Bhai comes with bullock or buffalo to tie them on the bike.  

Constantly I gaze at each and every part of the bullet particularly of its engine. The Machine is something special to me. I started to like Royal Enfield not for the desire of ridding but for the engine alone. The reason for my liking the engine is that the similar is the engine which we used for irrigation very long ago. In the month of ‘margazhi’ at the age of four early in the morning I used to go with my Appa and Periyappa to our farm land. Early at five o’clock they have to start the engine to pump water to paddy. The engine is a magic still now. Still one specimen is there in our village at leisure after its much toil. Akka told me that the Enfield also carries the same size of the engine. In the cold morning engine wont pickup. Our Periyappa collects dry cow dung to fire the magnet of the engine in order to warm up the engine. This is the routine activity in the morning. Half of their energy will be wasted in this process. When diesel engine came everything have become smooth. But that old engine demanded the cooperation of four kith and kins. One man is not enough to start that small engine. But the gigantic diesel engine needs a single man power. Treacherously the diesel engine brought discard in our family. It separated my father and our Periyappas into four. They started to act independently. But that old small engine reminds me of our family unity. Same is the refreshed feeling when the engine of the Royal Enfield is visible to my eyes on the road.   

In my twelfth standard two brothers came to our village with glade tiding on the age old engine of Royal Enfield. This engine always reminds me of something of the parentage when it puffs out its energy as smoke out of toil. Abbu Bhai’s Royal Enfield may remind me of the slaughter house. But not our household engine and the later one in my twelfth standard. Those two Brother’s Royal Enfield bikes comfortably carried me on its cushion.                                

Old Women in MTC: Age cannot Wither their Reserved Strength

Old Women in MTC: Age cannot Wither their Reserved Strength

It is the strength that keeps old age in respect. When strength fails life falls into miserable state. If a little amount of strength is reserved after seventies, life will go on peacefully. The truth is realized not by experience but by witnessing an incident in an MTC bus. The moment we get into the bus our only botheration is how to manage the conductor with hundred a rupee note. He will be like a land lord of hundred acres and we as the vassal under his regime. Whatever may be our social status, in that moment the so called Tamil plural respect will be diminished into singularity - நீ வா போ. Many times I had an urge to tell him “Don’t you know who Am I. I am …..”. I swallow the half at the moment it raises above my throat because he should not insult me with the reply, “so what?”.

If people like us in the prime of life would be treated in this way then surly this is not the world for old people. For them bus will rush from the stop without considering whether the passenger entered or not. Last Sunday my travel from Santhosapuram to Palavakkam brought a new insight on the truth that reserved strength for old age always earns respect for them.

The bus is filled with old women. Next to the three stages from Santhosapuram people thronged at the bus door to get into it. Crowd does not care for the old lady in their midst. She can be in the age of seventy. She returns from her day’s work selling fish in the market. She is the last one trying to squeeze into the crowd. She manages to lay her foot on the step in that madding crowd. But the crowd stayed up to the last step of the entrance.

The old lady started to beat an eighteen year old girl. She is not ready to move an inch. She almost blocks the space. The ultra deluxe (bus) is known for its hydraulic doors. Conductor may not be punctual in tearing the ticket and the driver may not be concerned about passengers to be dropped in their right spot but hydraulic doors do their duty even without the consent of the driver. Old lady is trying her best to be forced into the crowed passage. Her reserved strength could not challenge that crowd. Doors are closed and her right ankle is caught in the fringe of the closed doors.

Instinctively I grab the old lady’s left ankle to pull her into the bus. Thank God! She is rescued. Otherwise the duty bound hydraulic doors would have spewed her out of the bus. When she is pulled into the bus she is very ferocious for the injustice done to her. With her fragile hands she started to beat the eighteen year old girl. Seeing her daughter being beaten up by the old lady, girl’s mother raised her arms against the old lady. I could not tolerate the situation. I shouted at girl’s mother to keep quiet. Then I look at her situation that she too is in difficult situation holding her daughter’s newborn baby. She has to preserve both the newborn baby and the mother. My goodness I did not lose many words on them. A lady gave a seat for the old lady. Mother and daughter are still standing in the middle of the deck holding the fragile creature. Bus is very closer to ECR. Another stop! One more lady in her reserved strength! Here, the revealed truth is that reserved strength would not help her much. With much difficulty she managed to climb two steps and sat on the deck. Voice comes from the bus, “Appa, see, you have one more service”. Now I have to be more vigilant. She should not fall off from the door. With her bamboo basket the first old lady like an eighteen year girl swiftly walked out of the bus and disappear. I amazed at her strength in the old age. It is not the vitality of the age or the nutritious food which enables her to stand firm in the madding crowd. Much more than this something keeps them in the reseved strength in their old age. But the lady who entered the bus now still sits on the deck out of exhaustion. But her mind is very clear. “Appa one ticket to Vetuankanni”. Age cannot wither their reserved strength. I strongly feel that certainly it is not the food and the food without chemical which blesses them in vitality. May be it is goodness of the one and cheerful heart which preserves the reserved strength at the age of seventy and above.       

கவித்துவத்தின் உச்சங்கள்

கவித்துவத்தின் உச்சங்கள்

தந்தை மகன் உறவைப் பற்றி கட்டுரை எழுதப்போக அது “Prodigal Son” உவமைக் கதையை நினைவுப்படுத்தியது. அதைப் பற்றின நல்ல படம் இருக்குமா என தேட Rembrandtன் இந்த ஓவியம் கிடைத்தது. இந்த ஓவியரைப் பற்றி எங்களுடைய பேராசிரியர் அதிகம் பேசியிருக்கிறார். பசுமாட்டிற்கு பிடில் வாசிப்பது போன்று அவர் பேசுவது அப்போதெல்லாம் இருக்கும். ஒன்றும் விளங்காது. இப்போது மிகவும் மானசீகமான ஒரு கதைக்கான Rembrandt ன் ஓவியம் எனக்கு ஓவியத்தைப் பற்றின பெரிய திறப்பை ஏற்படுத்திவிட்டது.

ஊதாரி மகன் கதை இதுதான்; அப்பாவிடம் இருந்து சொத்தை பாகம் போட்டுக் கொண்டு தூர தேசம் செல்கிறான் இளைய மகன். காமக் களியாட்டு என தகாத வழிகளில் பணத்தை செலவழிக்கிறான். பணம் மொத்தம் காலியாகிவிடுகிறது. ஊரில் பஞ்சம் வேறு ஏற்பட்டுவிடுகிறது. ஊரில் உள்ள குடியானவன் ஒருவனிடம் தஞ்சம் புகுந்து பன்றி மேய்க்கும் தொழில் செய்கிறான். பன்றி மேய்க்கும் போது பசிக்கு பன்றியின் உணவை சாப்பிடப் போக பன்றியின் உணவை அவனிடம் இருந்து தட்டிப் பறித்துவிடுகிறார்கள். இப்போது அவனது அப்பாவின் நினைவு வருகிறது. அப்பாவின் வீட்டில் வேலைக்காரர்களுக்கே நல்ல உணவு இருக்கும் போது தான் இங்கு பன்றியின் உணவைக் கூட சாப்பிட முடியாமல் இருக்கிறேனே என்று மனம் வருந்தி வீட்டிற்கு நடையைக் கட்டுகிறான். அவனுடைய அப்பாவோ அவன் சென்ற நாள் முதல் அவன் வீடு திரும்பும் இந்நாள் வரை அவனுக்காக காத்துக் கொண்டிருக்கிறார். மகன் தூரத்தில் வருவதைக் கண்டு ஓடிச் சென்று அவனை அரவணைத்துக் கொள்கிறார். அப்பாவும் மகனும் சந்திக்கும் தருணம்தான் இந்த ஓவியத்தின் காட்சி. மகனை வரவேற்கும் படமாகத்தான் முதலில் நாம் இந்த ஓவியத்தை பார்ப்போம்.  

ஓவியத்திற்குள் சூட்சமங்கள் பல உள்ளன. அதனை தேர்ச்சி பெற்ற ரசனையாளர் ஒருவர் அங்கம் அங்கமாக விளக்கும் போது வியப்பு மேலிடுகின்றது. முதலில் இந்த ஓவியத்தை வெறும் படமாக பார்க்க முயன்றேன். ஓவியத்தைப் பற்றி The Family Project.com ல் படிக்கும் போது எத்தனை புதிர்களை இந்த ஓவியம் தன்னகத்தே கொண்டுள்ளது என வியந்தேன். முதலாவது மிக அதிக வெளிச்சம் அப்பா மற்றும் மூத்த மகன் முகங்களில் செலுத்தப்பட்டிருக்கிறது. ஓவியத்தின் பின்புறமோ மிகவும் இருள் கவ்வியதாக இருக்கிறது. அப்பாவின் முகத்தின் மீது செலுத்தப்பட்ட வெளிச்சம் நற்கருணையை காட்டுவதற்கு. மூத்த மகன் (ஊதாரி மகனின் அண்ணன்) முதத்தில் இருக்கும் வெளிச்சம் அவனது பொறாமையக் காட்டுவதற்கு.

அப்பா தன் கைகளை அகல விரித்து தன் மனம் திருந்திய மகனை அரவணைக்கிறார். அந்தக் கைகள் ஒன்று ஆணின் கையாகவும் மட்றொன்று பெண்ணின் கையாகவும் இருக்கின்றன. இது தந்தைக்குள் இருக்கும் தாய்மை உள்ளடக்கப்பட்டிருப்பதைக் காட்டுகிறது. அதே போன்று மகனின் கால்களில் ஒரு பாதம் செருப்பு இல்லாமல் காயங்களால் நிறைந்திருக்கிறது. மற்றொன்றில் செருப்பு இருக்கிறது. வெறும் கால்கள் பலம் இழந்த நிலை அதனை தாய்மை அரவணைக்கிறது. பலம் இழந்த நிலையை இன்னும் பலம் கூட்ட மற்றொரு காலில் செருப்பு அணிந்த பக்கம் அப்பாவின் கை ஒரு ஆணின் கையாக அரவணைக்கிறது. இது இழந்த பலத்தை மீட்டெடுத்து அதிக பலம் பெறச்செய்வதற்கு.

ஓவியம் என்பது வெறும் படமாக இருக்கிறதில்லை. ஒரு கவிதையை வாசித்து பாராட்ட நமக்கு எப்படி டியூட்டர் தேவைப்படுகிறாரோ அதே போன்று ஓவியத்தை விளக்கவும் ஒரு interpreter அவசியப்படுகிறார். என் பேராசிரியர் வாசித்த பிடிலுக்கு இப்போது அர்த்தம் கிடைத்துவிட்டது என நினைக்கிறேன்.  வீடுதிரும்பும் ஊதாரி மகன் – கவித்துவத்தின் உச்சம்.

அப்பாக்களும் பையன்களும்: புரியாத புதிர்கள்

அப்பாக்களும் பையன்களும்: புரியாத புதிர்கள்

அப்பாக்கள் அனைவரும் ஒரே மாதிரி இல்லை. ஒருவரில் இருந்து மற்றொருவர் மாறுபடுகிறார். தங்கள் மகன்களைக் கண்டிக்கும் போதும் சரி, அன்பு செலுத்தும் போதும் சரி அவர்கள் அனைவரும் ஒரே மாதிரியானவர்கள் கிடையாது. இதுவரை என்னுடைய வகுப்புகளில் மாணவர்கள் என்ற மட்டில் பல பையன்களைப் பார்த்து அன்பு செலுத்தியிருக்கிறேன், கோபப்பட்டிருக்கிறேன், கேலி செய்திருக்கிறேன், பயந்திருக்கிறேன். அனைத்து குணங்களைக் கொண்டவர்களின் கூட்டு மொத்தம் ஒரு வகுப்பறை. வேறுபட்ட குணாம்சங்களை எதிர்கொள்வது என்பது மிக சுவாரசியமான அனுபவமும் கூட. வருடா வருடம் புதிது புதிதாக இந்த தொடர் சுவாரசியம் தன்னைப் புதுப்பித்துக் கொண்டே செல்லும். மானுடப் படைப்பு எவ்வளவு விசித்திரமானது. நம்மை நாமே நாம் பார்த்து அலுத்து போய்விட்டது. ஒரே சுற்றத்தாரைக் கண்டும் வேதனைக் கொண்டோம். வகுப்பறையோ ஒரு புதுமையின் உலகம்.

எனினும் வகுப்பறை ஒற்றை குணம் கொண்ட மாணவர்களின் கூட்டுத் தொகுதியாக இருக்க வேண்டும் என்பது நமது விருப்பம். உள்ளே நுழைந்தவுடன் அனைவரும் புத்தகங்களை எடுத்து வைத்துக் கொண்டு நம் முகத்தையே உற்று நோக்கி கவனிக்க வேண்டும். இதனைச் செய்து முடிக்க ஒரு சர்வாதிகார அடக்குமுறை அவசியப்படுகிறது. வகுப்பறைக்குள் சென்ற உடன் ஆசிரியனின் தோரணை சர்வாதிகாரியை போன்றுதான் மிடுக்குடன் இருக்கிறது. அதற்கு நேரிடையில் வித்தியாசப்பட்ட குணங்களைக் கொண்ட அறுவது எழுபது மாணவர்கள்.

அடக்குமுறை நடந்து கொண்டு இருக்கும் போதே எதிரிடையில் உள்ளுக்குள் கலகமும் வெடிக்க ஆரம்பிக்கிறது. ஒற்றை குணத்தை நோக்கி நிர்பந்திக்கும் போது அதன் பின்விளைவு கலகம். பலதரப்பட்ட குணாமசங்கள் வெளிவர துடிக்கிறது. அந்த ஐம்பது நிமிடங்கள் அவைகளை முடக்கிப் போடுகின்றன.  இவைகளின் கலவையை எதிர்கொண்டு அதனை பயன்படுத்திக் கொள்ளும் ஆசிரியர் யார் அல்லது எத்தகையவர். இந்த புள்ளியில் நாம் சிக்கித் தவிக்கிறோம். பலதரப்பட்ட பண்புகள் நம்மை நோக்கி வேகம் கொண்டு பாய்கின்றன. அவைகள் அனைத்திற்குமான ஒரு தாங்கும் கேடையமாக இருக்க நம்மால் முடிவதில்லை. வேற்றுமைகளை அழித்துவிட்டு இயந்திரம் போன்று மாணவர்கள் என்னை நோக்கி கவனிக்க வேண்டும். இது சாத்தியப்பட்டால் என்னிடம் இருக்கிற மற்றுமொறு பிரச்சனை ஒன்று இருக்கிறது: நான் செயலற்று போய் விடுவேன். மொழியற்று போய்விடுவேன்.

கூச்சல் மிகுந்த ஒரு கூட்டத்தை மீறிக் கொண்டு என் மொழி வீரியமடைய தயாராக இருக்கிறது. மௌனத்தில் ”சரி பாடம் நடத்து நான் கவனிக்கிறேன்” என கூறும் மாணவர்களின் அமைதியின் பிரேதத்தன்மையை என்னால் சகித்துக் கொள்ள முடிகிறதில்லை. வாய் திக்க ஆரம்பித்துவிடுகிறது. சென்னையில் உள்ள பிரசித்திப் பெற்ற கல்லூரிகளில் இது போன்ற நிலை உண்டு. அங்கே மாணவர்களின் அமைதி நிச்சயம் கவனிப்பதற்கானது கிடையாது.

என்னுடைய தற்போதைய மாணவர்கள் அதற்கு மாறானவர்கள். “நீ பேசு. எனக்கு ஒன்றும் புரியாது அதனால் நான் கவனிக்க மாட்டேன்” என்று சொல்லாமல் ஒருவருக்கு ஒருவர் பேச ஆரம்பித்துவிடுவார்கள். என் மொழியின் வீரியம் எவ்வளவு வலுப்படுகிறதோ அதற்கு இணையாக அவர்களின் சலனமும் வலுப்பெறுகிறது. அவர்கள் வித்தியாசமானவர்கள் வித்தியாசத்தை எதிர்கொள்ளும் திறன் தான் அதிகம் அவசியப்படும் ஒன்று.

அவர்களின் வித்தியாசப்பட்ட குண லட்சணங்கள் அனைத்தும் அவர்கள் அப்பாக்களின் வழியே வெளியாகும் ஒன்று என்பதை ஒரு தருணத்தில் கண்டுபிடித்தேன். இதனை அவர்களை அவர்கள் அப்பாக்களோடு பொருத்தி பார்க்காதவரை நமக்கு தெரியவராது. அவர்களை அவர்கள் அப்பாக்களோடு இணைத்துப் பார்க்கும் போது மானிடப்பிறவி எவ்வளவு சிறப்பானது என்பது ஆச்சரியமூட்டும் ஒன்றாகிவிடுகிறது.

அதற்கு வாய்ப்பு ஒன்று கிடைத்தது. ஒன்று சேர இருநூறு மாணவர்களின் பெற்றோர்களை சந்திக்கும் வாய்ப்பு அது. அனைவருடனும் பேச வேண்டியவர்கள் தமிழ் பேராசிரியரும் ஆங்கிலப்பேராசிரியரும் தான். இவர்களின் முக்கியத்துவமே தனித்தன்மையானது. ஒரு மாணவரின் அப்பா என்னிடம் வந்து மிக இயல்பாக “என்ன? இவரு எப்படி?” என்றார். அவர் முகத்தைப் பார்க்கும் போதே அந்த பையனை விட அதிகம் ’கலாய்க்கும்’ அப்பா போன்று தோன்றினார். சில நிமிடங்களுக்குப் பின்னர் மிக சகஜமான மனிதர் என எனக்கு பட்டது. அதற்கு ஏற்றார் போன்று என் தாளத்தையும் மாற்றிக் கொண்டேன். “ரொம்ப பொறுப்பற்ற தன்மை. முன் பென்சில் உட்கார்ந்தால் தன்னால் பொறுப்பு கூடிவிடும்” என்றேன். அறுபது பேரும் முன் பென்சில் உட்கார முடியாதே. எதாவது ஒரு தீர்வு சொல்லியாக வேண்டுமே. அவரும் மிக இயல்பாக கேட்டுக் கொண்டு. “சரிங்க, அவரு முன் பென்ச்சில் உட்காரலைனா உங்க அப்பா ரொம்ப வருத்தப்படுவாருன்னு சொல்லுங்க. அப்புறம் கண்டிப்பா கேட்டுப்பாரு. என் மேல அவருக்கு தனி பிரியம், மரியாதை. அதனால எனக்காக அதைச் செய்வார்” என்றார்.

அவரிடம் இருந்த தகப்பனின் மேன்மை எனக்குள் மரியாதையை ஏற்படுத்தியது. ஒரு மகன் தன் தந்தையின் வருத்தத்தை தனக்கான தண்டனையாக எடுத்துக்கொள்வது மகனின் மேன்மையும் கூட. இது மிக அகம் சார்ந்த நிலையில் நடக்கும் தந்தை மகன் உரையாடல். வார்த்தைகள் தேவையில்லை. தந்தையின் சிறிய வருத்தமே மகனை திருத்த போதுமானது. அடி உதை தேவை இல்லை. முகம் வாடட்டும் மகன் அதனைப் பத்து பிரம்படிகளைக் காட்டிலும் பெரிய தண்டனையாக எடுத்துக் கொள்வான். இது தந்தை மகன் தோழமை உறவு.

இது மாத்திரமே அனைவருக்கும் பொதுவான ஒரு உறவாக இருக்க வேண்டும் என்பதில்லை. ஒருவருக்கு ஒருவர் இது மாறுபடும். கண்ணீரால் மகன்களைத் திருத்தும் அப்பாக்கள் உண்டு. பிரம்பைக் கொண்டு திருத்தும் அப்பாக்களும் உண்டு. மிக மிடுக்கோடு மகன்களோடு இடைபடும் அப்பாக்கள் உண்டு. அப்பாக்கள் வித்தியாசமானவர்கள். அவர்களின் தொடர்ச்சியான பையன்களும் வித்தியாசமானவர்கள். இந்த உறவுமுறையை ஆசிரியர்கள் பார்க்காதவரையில் குடும்பங்கள் உருவாக்கி அனுப்பும் பலதரப்பட்ட குணங்கள் நமக்கு புரியாத புதிராகிவிடுகிறது. இவைகள் அனைத்திற்குமான விசைதாங்கும் கேடயமாக இருக்கும் ஆசிரியன் நிலை மிகவும் நுட்பமானது. சற்று தவறினாலும் குணங்களின் வேறுப்பாடு உடையக்கூடும். கலகம் அதிகம் வெடிக்கக்கூடும்.

ஸ்டீபன் ஹாக்கிங்கோடு ஒரு ஆழ்நிலை உறக்கம்

ஸ்டீபன் ஹாக்கிங்கோடு ஒரு ஆழ்நிலை உறக்கம்

உலகத்திலேயே மிகவும் ஆபத்தான செயல்பாடு விவாதிப்பது என தோன்றுகிறது. கைக்களப்பு என்றால் கூட பரவாயில்லை எண்ணங்களின் உரசல்? அது புரோட்டானையும் நியூட்ரானையும் மோதவிடுவது போலிருக்கிறது. அணுச்சிதைவும் எண்ணங்களின் மோதலும் நம் உள்ளான மனோவியல் உலகத்தை சிதைவுறச்செய்து ஆட்டம்காணச் செய்கிறது. ஒருவர் ஆக்ரோஷமாக விவாதிக்க வரும்போது அணுச்சிதைவுக்கு ஒப்பான பேராபத்து ஏற்படுமோ என பயம் பீடித்துக் கொள்கிறது. விவாதத்தை தவிர்க்க வேண்டும் போல் இருக்கிறது. அதே நேரம் வீம்புக்கு விவாத களத்தில் குதித்து அதன் சூட்டில் உச்சத்திற்கு சென்று சண்டை போட்டு வெற்றிபெற வேண்டும் என்ற பேராவல். எதிராளியை சொற்களால் வீழ்த்தவேண்டும் என்பதுதான் விவாதத்தின் நோக்கமே. எதிராளி மண்ணைக் கவ்வ வேண்டும்.

ஒருமுறை வாய்ச் சண்டை போட்டபின்பு அதன் பின்விளைவுகள் மிக நீண்ட நாட்களுக்கு தொடரும் போல. எப்படி ஒரு முறை அணுச்சிதைவு நடந்து அதன் பாதிப்பு பல காலங்களுக்கு ஒரு உயிர் பரிணாமத்தையே அங்கங் குறைய பாதித்தது போன்று நம் மன அழகை அகோரமாக்கிவிடுகிறது இந்த எண்ணங்களின் அணுச்சிதைவு. இருப்பினும் ஒருவர் பேச மற்றொருவர் அமைதியாக கேட்டுக்கொண்டிருக்க யாராலும் முடிகிறதில்லை. எதிராளி பேசிவிட்டார் அதற்கு எதிராக அல்லது இணையாக நம்முடைய கருத்தையும் பதிவு செய்துவிட வேண்டும் என்ற துடிதுடிப்பு மேலோங்குகிறது. ஒருவரும் இதற்கு விதிவிலக்கு கிடையாது. நான்கு பேர் அமர்ந்து விவாதித்துக் கொண்டிருக்கும் போது ஒருவர் அதற்கு சம்பந்தமே இல்லாமல் விவாதத்தின் வட்டத்திற்கு வெளியே இருந்து மூக்கை நுழைக்கிறார். அவர் அந்த நான்கு பேருடன் சம்பந்தப்படாதவர். அவர்கள் பேசும் மய்(மை)ய விசயம் ஒன்று அவருக்கும் மிகவும் தெரிந்த ஒன்று. அதைப் பற்றி தனக்கும் தெரியும் என்பது உள்ளூர அவருக்கே எவ்வளவு பெருமையான காரியம். அதைப் பற்றி ஒரு வார்த்தையாவது தன்னுடைய கருத்தைத் தெரிவித்தாக வேண்டும். இந்த வேலையில் தெரியும் என்ற அந்த ஒன்று வெறும் வார்த்தையாக மாத்திரம் வெளியே வரப்போவதில்லை. அது அதிகாரத்துடன் “எனக்கும் தெரியும்” என வெளிக்கிளம்பி புகைந்து கொண்டு வெளியேறும். எப்படி பெரிய அறிவு ஜீவிகள் பைப் பிடிக்கும் போது புகை திமிரோடு பைப்பில் இருந்து வெளியேறுமோ அதே போன்று நம்முடைய கருத்துக்கள் கூட மிடுக்குடன் வெளியேறுகின்றன.

எனக்கும் தெரியும் என்ற கருத்து வெளியேறிய உடனே அந்த கருத்து வெறுமனே சொல் வடிவம் பெற்ற உருக்கொண்ட ஒன்று கிடையாது. அது மீண்டும் சொல்லில் இருந்து சிதைந்து நச்சாக அடுத்தவரின் எண்ணத்தோடு மோத ஆரம்பிக்கிறது. இதில் பாதிப்படையப் போகிறவர் யார் என்பதுதான் மிகவும் கவலைக்கிடமான விசயம். விவாதத்தில் ஒருவர் தோற்கும் போது அவரது ஆழ்மனம் சிதைவுறுகிறது. மெல்ல மெல்ல அது உடலையும் பாதிக்க ஆரம்பிக்கிறது.

கருத்துக்கள் விவாதிக்கப்பட வேண்டும். அதற்கு ஒரு முன்கோரிக்கை இருக்கிறது. விவாதிக்கப்படுவது முரண்பட்ட நம்பிக்கையுடையவர்களின் மோதலாக இருக்கக் கூடாது. ஒரு குறிப்பிட்ட நம்பிக்கை சார்ந்த பொருளின் மீது அல்லது அதில் இருந்து ஒரே நம்பிக்கை என்னும் வட்டத்திற்குள் விவாதம் செயல்படுத்த வேண்டும். இதிலும் மதம் சார்ந்த விவாதங்கள் மிக மிக ஆபத்தானது. நம்பிக்கை பொருளோ அல்லது ஆளுமையோ முரண்பாடு அல்லது சார்புத்தன்மை என்ற நிலையில் இருவேறு தனி தளங்களில் இருந்து தனித்தனியாக வாதிடப்பட வேண்டும். இவைகள் ஒன்றாக ஒரே வட்டத்திற்குள் மோதவிடப்படும் போது புரோட்டானும் நியூட்டாரனும் மோதுவது போன்று ஆகிவிடுகிறது. விளைவு ஆக்கசக்திக்காக அல்ல அழிவுக்காகவே அதிகம் பயன்படுத்தப்படுகிறது. சரி ஆக்கத்திற்காகவாவது எதாவது கிடைக்கிறதே அதற்காகவாவது கொஞ்சம் மோதவிட்டால்தான் என்ன? என விவாதிக்கலாம். ஆக்கத்திற்கு பின்பு எஞ்சியிருக்கிற கழிவு? அதனை வெடிக்கச்செய்தே ஆக வேண்டும்.

முற்போக்கு வாதிகள் ஒருபக்கமாகவும். நம்பிக்கைவாதிகள் ஒரு பக்கமாகவும் நின்று கொண்டு ஒவருக்கு ஒருவர் சம்பந்தமே இல்லாது போன்று தனித்தனியாக தங்கள் விவாதங்களை எதையோ உற்பத்தி செய்ய முற்படலாம். பலன் மின்சாரம் என்றால் அது மிகவும் உபயோகமான ஆக்கச்சக்திதான். அதற்காக சண்டையில்லாமல் இந்த மோதலை நடத்தியாக வேண்டும். நம்முடைய தேவை எல்லாம் மின்சார சக்த்திக்கான ஆற்றல் அதிகம் உற்பத்தி செய்யப்பட்டாக வேண்டும். ஒருவேளை புரோட்டான் அதிகம் வலுவுடையதாகி நியூட்ரானை மேற்கொண்டு வெறும் கழிவுகளையே உற்பத்தி செய்தால் மோதலின் பயன் ஒன்றுமின்மைதான். அந்த மோதலை நடைபெறசெய்யாமலேயே இருந்திருக்கலாம்.

புதிய கண்டுபிடிப்புகள், புதிய சிந்தனைகள் தான் அதிகம் நமக்கு தேவையானது. அதைவிட்டுவிட்டு மோதலின் வட்டத்திற்கு வெளியில் இருந்து மூன்றாவது ஒரு மோதலை உள்ளே கொண்டவரக் கூடவே கூடாது. அது கழிவை அதிகம் உற்பத்தி செய்யும். அந்த கழிவு ஏற்படுத்தும் சேதம் என்பது தடுக்க முடியாத ஒன்று. கழிவுதானே தேவையில்லை என்று புறக்கனிக்கவும் முடியாது. காரணம் அது மிகுந்த வீரியத்துடன் வெளியேறுகிறது. நான்கு அறிவியல் மாணவர்கள் உரையாடும் இடத்தில் மகா பக்த சிரோமனியை அருகில் அமரசெய்யக்கூடாது. அப்படியே அருகில் இருந்தாலும் நம்முடைய நலனுக்காக நாம் அமைதிக்காப்பது நலம். அதிகம் உரையாடல் செயல்படும் போது அது அருகில் சூன்யத்தில் ஓய்வில் உறங்கிக் கொண்டிருக்கும். அறியாமை விழித்தெழுந்து தன்னுடைய மெய்ஞான அறிவே சர்வமும் என்று பெருமை பேசிக்கொள்ளும். அப்படியே மெய்ஞானம் மிகுந்திருந்திருந்தால் பல்லாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பதாகவே அதனை செயல்படுத்தி உலகத்தை நவீனப்படுத்தியிருக்கலாமே? அப்படி கேட்டால் மீண்டும் உறக்க நிலைக்குச் சென்று குரட்டை விட ஆரம்பித்துவிடும். அது ஒரு ஏகாந்த நிலை.
     ஆதலால் அந்த மூன்றாவதாக இருக்கும் செயலற்ற ஆற்றலை முடுக்கிவிடாமல் அதன் உறக்க நிலையிலேயே வைக்க வேண்டும். அது விழித்துக் கொண்டால் அதுவே கரும் வளையாமாக மாறி முழு பிரபஞ்சத்தையே விழுங்கிவிடும். அது தூங்கட்டும். நம் ஸ்டீபன் ஹாக்கிங்கோடு ஆழ்நிலை தியானத்தில் தூங்கட்டும். 

குஜராத்துல கூட இப்படித்தான் ஒரு சம்பவம் நடந்திச்சி

குஜராத்துல கூட இப்படித்தான் ஒரு சம்பவம் நடந்திச்சி

என்ன தப்பு செய்தார் என் கட்சிக்காரர் என்று வட்டசெயலாலர் வண்டு முருகன் மேடையில் முழங்குவார். பேச்சு வீராவேசமாக இருக்கும். அடிவாங்கியது அவர்தான் வேறு யாரும் கிடையாது. கூட்டத்தில் இருந்து இருவர் அதைச் சுட்டிக்காட்டி”இவந்தான் எங்கியோ செமத்தியா வாங்கியிருக்கான்” என்று சிரித்துக் கொள்வார்கள். வண்டுமுருகனும் அதை பொருட்படுத்தாமல் கண்டனக் குரலை மேலும் அதிகமாக்குவார். செய்தி என்னவெனில், மாபெரும் தத்துவங்களுக்கு பின்னால், வீர வசனங்களுக்கு பின்னால் ஒரு மூத்திரச்சந்து அனுபவம் நிச்சயம் இருக்கும். இல்லாமல் போகாது. மூத்திரச்சந்து தத்துவவாதிகளையும், இலக்கியவாதிகளையும், பெரும் பிரபலங்களையும் உருவாக்கியிருக்கியிருக்கிறது என்று சொன்னால் நீங்கள் நம்பித்தான் ஆகவேண்டும்.

பைத்தியங்கள்

பைத்தியங்கள்

கரமசோக்களின் உலகத்தில் இருந்து தூர இருக்க வேண்டும் என்பது என்னுடைய தற்போதைய விருப்பம் அல்லது கட்டாயம். தாஸ்தாவஸ்கியின் நாவலில் அவர்கள் வாழ்ந்த வாழ்க்கை தூர தூக்கி எறிந்து நிம்மதி காணும் அனுபவம் நம்முடையது அல்ல. எவ்வளவுக்கு எவ்வளவு நடுக்கடலில் தூக்கி எறிகிறோமோ கடலலைகள் நம்முடைய அந்த எதிர்முகத்தை அதாவது கண்ணாடி போல் பிரதிபளிக்கும் முகத்தை துக்கிக் கொண்டு வந்து நம் கண் முன் வைத்து “பார் இதுதான் நீ” என்று மீண்டும் மீண்டும் நினைப்பூட்டிக் கொண்டே இருக்கின்றன. இந்த காரணத்தினாலேயே தாஸ்தாவஸ்கியின் உலகத்தைக் கைவிட்டு ஆண்டுகள் பல ஆகிவிட்டன. இப்போது கோமாளித்தனம் நிறைந்த வகுப்புகளை எதிர்கொள்வதால் ஆத்திரம் சில நேரங்களில் என்னுடைய உறுதியான மன வலிமை சோதித்து கண்ணாடி போன்று சுக்கு நூறாக உடைக்கிறது. முற்றிலும் கோமாளிகளின் உலகமாக இந்த உலகம் மாறிக்கொண்டே வருகிறது போன்ற உணர்வு. மாணவர்களின் பைத்திய நிலையை சில நேரங்களில் புரிந்து கொள்வதற்கு யாராவது ஒருவரோடு ஒப்பிட்டு பார்க்க வேண்டுமே என முயற்சி செய்ததுண்டு. நினைவுக்கு எட்டிய ஒரே ஒரு முகம் பேட் மேனில் வரும் ஜோக்கர். கன்னங்களில் சிரிப்புத் தழும்போடு வரும் அந்த ஜோக்கரை “இழுத்து ஒரு அறை வைக்க வேண்டும் போல் இருக்கும்”. அதே மனநிலையின் உச்சத்தில் சில மாணவர்களிடம் அணுகும் போது ஏற்படுவதுண்டு.

ஜோக்கர் ஒரு ஒப்பீட்டுக்கான நிலையில் தான் இருக்கிறான். எனக்கு தேவை தீர்வு. அல்லது மனதிற்கு நிம்மதி அளிக்கக் கூடிய பதிலாக இருக்க வேண்டும். அது தீர்வைக் கொண்டுள்ளதா என்பது பொருட்டே அல்ல. நமக்குத் தேவையானது நம் மனதை அமைதிப் படுத்தும் ஒரு பதில். ஜோக்கர் அதற்கு சரிபட மாட்டார். ஏன் எந்த ஐரோப்பிய சீரியஸ் மற்றும் காமெடியனின் முகமும் நமக்கு ஒருபோதும் பதிலை அல்ல முடிவற்ற தேடலிலேயே நம்மை தத்தளிக்க விட்டுவிடுகிறார்கள்.

மாணவர்களின் பைத்தியக்காரத்தனம் கரமசோவ் சகோதர்கள் நாவலில் வரும் ஒரு இடத்தை நினைவூட்டுகிறது. அந்த பகுதிக்கு பொருத்தமற்ற சந்திப்பு என தாஸ்த்தாவஸ்கி பெயரிட்டிருப்பார். அப்பாவுக்கும் மூத்த மகனுக்கும் இடையில் கொடுக்கள் வாங்கள் பிரச்சனை. பணத்தை தரவே மாட்டேன் என்கிறார் அப்பா கரமசோவ். மகன் டிமிட்ரி கரமசோவ் அப்பாவையே அடித்துக் கொல்லும் கோபத்தின் உச்சத்திற்கு சென்றுவிடுகிறார். அந்த ஊர் துறவி சோசிமோவிடம் பிரச்சனைக் கொண்டு செல்லப்படுகிறது. அங்கு இருக்கும் பெரிய மனிதர்களைக் காட்டிலும் சோசிமோவுக்கே அப்பா கரமசோ செவிகொடுப்பார் என்பது அவர்கள் எதிர்ப்பார்ப்பு.

துறவி சோசிமோவின் அறையில் பொருத்தமற்ற சந்திப்பு நடக்கிறது. ஆம் அது பொருத்தமற்ற சந்திப்புத்தான். இதுதான் அந்த சந்திப்பின் கோர்வை: ஒரு புனிதத்துறவி, சாதுவான இளையவன் அல்யோசியா கரமசோவ், கோமாளி அப்பா கரமசோவ், மூர்க்கன் டிமிட்ரி கரமசோவ், அறிவாளி இவான் கரமசோவ். எத்தனை வகைகள். அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்து பிரச்சனைக்கு தீர்வு காண வந்திருக்கிறார்கள். அப்பா கரமசோவின் கோமாளித்தனம் அனைவரையும் சங்கடத்திற்குள் ஆழ்த்துகிறது. துறவி சோசிமோவையே கேளி செய்யும் அளவிற்கு கோமாளித்தனம் நாகரிகத்தை மறந்துவிடுகிறது. அவையில் இருக்கும் அனைவருக்குமே அந்த கோமாளித்தனத்தின் மீது கடும் வெறுப்பு ஏற்படுகிறது.

ஆத்திரம் எல்லையைத் தாண்டி சொந்த அப்பாவையே அடிக்கும் அளவிற்கு டிமிட்ரி தன் நிலையை இழந்துவிடுகிறான். அப்பா கரமசோவின் மீது அனைவருக்கும் ஆத்திரம்தான் அதில் டிமிட்ரி மாத்திரம் தன் கட்டுப்பாட்டை இழந்துவிடுகிறான். அமளி அடங்கிய பின்பு துறவி சொசிமோ அமைதியாக எழுந்து டிமிட்ரியிடம் சென்று அவன் காலில் விழுந்து மன்னிக்கும் படி கூறுகிறார். ஏன் டிமிட்ரி மாத்திரம் மண்ணிக்க வேண்டும். கரமசோவ் ஏன் திருந்த கூடாது. திருந்தும் படி ஏன் கரமவோவ் அறிவுறுத்தப்படவில்லை.

கோமாளித்தனத்தின் உச்சத்தில் இருக்கும் மாணவர்களை இந்த கரமசோவ் போன்றே நான் பாவித்துக் கொள்கிறேன். மற்ற பேராசிரியர்களின் கோபம் வெடித்து சிதறுவதில்லை. எனக்கு மாத்திரம் நரம்புகள் பாதிப்படையும் அளவிற்கு கோபம் இந்த கோமாளிகளை திருத்த வேண்டும் என அவர்களை திட்டும் போது உச்சத்திற்கு சென்று வெடித்து சிதறுகிறது.

ஞானி சொசிமோவ் மன்னிக்கும் படி சொன்னது யாருடைய நலனுக்காக? கரமசோவுக்கா? அல்லது டிமிட்ரிக்கேவா? என்னுடைய தற்போதைய அனுபவத்தில் அது நிச்சயம் டிமிட்ரியின் நன்மைக்காகத்தான் என இப்போது விளங்கிக் கொள்கிறேன். அநீதியின் மீதான கோபம் நியாயமானது. ஆனால் இந்த கோமாளிகளின் மீதான கோபம் அர்த்தமற்றது. கோமாளித்தனம் நம் சுயக்கட்டுப்பாட்டை இழக்கும் படி செய்துவிடுகிறது. ”அன்பிலா தவரைக் கண்டால் அம்மநாம் அஞ்சு மாறே” என்பதை விட்டு ”கோமாளிகளைக் கண்டால் அம்மநாம் அஞ்சு மாறே” என பாட வேண்டும் போல் இருக்கிறது.

பொதுவாக கோமாளித்தனம் நம்மை சிரிப்பூட்டுவதறக்காக இருக்கிறது. அது அரசர்கள் அவையோடு முடிந்து விட்டதோ என தோன்றுகிறது. இப்போது இருக்கிற  கோமாளித்தனம் மிகவும் ஆபத்தானது. அது என்னவோ நன்றாக ஆரோக்கியமாக இருக்கிறது. பாதிக்கப்படுவது நாம்தான்.

இப்போதெல்லாம் வகுப்பறையில் நான் கோபப்படும் போதெல்லாம் ”மன்னித்து விடு, தயவு செய்து மன்னித்துவிடு. உன்னுடைய நலனுக்காகவாவது நீ அந்த கோமாளியை மன்னித்துவிடு’ என சொல்வது போல் இருக்கிறது.  இப்போது அந்த பொருத்தமற்ற சந்திப்பை நினைக்கும் போது அந்த ஞானியின் போதனையே நினைவுக்கு வருகிறது. ஞானி சொல்லும் சொல் மிகவும் அர்த்தம் வாயந்தது. அது தற்போதைய விளைவைப் பற்றி பேசாமல் மிக நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு ஏற்படப்போகும் மிக விபரீதமான விளைவை தவிர்க்கவே காலத்தை தாண்டி தூரத்தில் நடக்கப்போகும் பின்விளைவைப் பற்றி கவலைப்படுகிறது. அந்த அல்யோஷா மாத்திரம் எப்படி சலனமற்று இருக்கிறானோ.