”இது கதையல்ல மெய்”

                                                           

  ”இது கதையல்ல மெய்”

      ஆசையே துன்பங்கள் அனைத்துக்கும் காரணம். ஆசையை விடும் போது மனிதன் துன்பத்தின் பிடியில் இருந்து விடுபடுகிறான். இது என்றோ சொன்ன வாக்கானாலும் இன்றும் அதில் எவ்வளவு உண்மை பொதிந்து இருக்கிறது. இதனை மேலோட்டமாக ஒருவர் சொல்லக் கேட்கும் போது, ”ஆசை இல்லாத மனிதர் யாராவது உண்டா?” என்று நம்மிடம் சொல்லப்பட்ட அந்த வாக்கியத்தின் மீதே எதிர் வாதம் செய்ய ஆரம்பித்து விடுகிறோம். தங்கத்தை மையமாக வைத்து நிகழும் திரைக்கதை ஒன்றின் வழியே இந்த வாக்கியத்தை வாசிக்கும் போது அது ஏதோ துறவி ஒருவர் என்றோ சந்நதமாக உதிர்த்த வாக்கியமாக தோன்றவில்லை. அது சமூக யதார்த்தத்தில் நிலவும் அவலத்தை கண்டு வேதனையில் உதிர்த்த பரிவு மிக்க வார்த்தைகள் என்று திரைக்கதையை பார்கும் போது தோன்றுகிறது. தங்கத்தின் மீதான ஆசை மனிதனை எவ்வளவு பேராசை கொண்டவனாக ஆக்குகிறது! மேலும் அவனை அது வன்முறையாளனாகவும் மாற்றுகிறது. வரலாறு கூறவருவது; தங்கத்தின் மீதான பேராசையும், நிலத்தின் மீதான பேராசையும் மனிதர்களை காலங்கள் தோறும் வன்முறையாளர்களாக மாற்றிக் கொண்டே இருக்கின்றன என்பதுதான்.

மனதில் குடிகொள்ளும் உயிர்கொண்ட சொற்கள்

வரும் சுதந்திர தின விழாவை முன்னிட்டு பேச்சு மற்றும் கட்டுரைப் போட்டிகளை இந்த வாரத்திலேயே நடத்தி முடித்தாக வேண்டியிருந்தது.  நேற்று தமிழ்த்துறை நண்பர்கள் போட்டிகளுக்கான தலைப்புகளைப் பற்றி விவாத்தித்துக் கொண்டிருந்தனர். போட்டிகளின் தலைப்பு சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களைப் பற்றியதாக இருந்தாக வேண்டும் என்பது நிபந்தனை. அதிலும் முக்கியமாக அது காலத்தில் நாம் மறந்து போன வீரர்களைப் பற்றியதாக இருக்க வேண்டும் என்பது அழுத்தம் கூடிய நிபந்தனை.

”ஐயா, பாருங்கள்  தலைப்புக்கு இந்த catchy வார்த்தை எடுபடுமா ” என்றார் ஒருவர். அவர் சொன்ன அந்த வார்த்தை,'அறியப்படாத' என்பதாகும்.

"'அறியப்படாத' இந்திய சுதந்திர போராட்ட வீரர்கள்"

அறியப்படாத என்ற வார்த்தை தலைப்புக்கு  Catchyயாக இருந்தாலும் இந்திய என்ற வார்த்தை கட்டுரையின் தலைப்புக்கான அழகை கொஞ்சம் மங்கச் செய்வது போன்று இருந்தது. தலைப்பு சொற்றொடர் போன்று நீண்டுவிடுகிறது. என்னுடைய இந்த எண்ணத்தை உடனடியாக தெரிவித்தேன்.

”சார்,   நீட்டி அளக்காமல் வெறுமனே சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்கள் என்று வைத்துக் கொள்வோமே ஏன் 'இந்திய' என்ற இணைப்பு”. 

”வெறுமனே சுதந்திர போராட்ட வீரர்கள்ன்னு சொன்னா  எந்த நாட்டு வீரர்கள்ன்னு பதில் கேள்வி கேட்பான். எதற்கு வம்பு இந்தியான்னு சேத்துடுவோம்”. என்றார் மற்றொரு பேராசிரியர்.  

நம்மையும் ஆலோசனைக்கு அழைத்துவிட்டார்கள். ஒரே ஒரு அபிப்பிராயத்தை மட்டும் தெரிவித்துவிட்டு மேற்கொண்டு எதையும் பேசாமல் சென்று விட்டால் நன்றாக இருக்காது. அழைத்து கருத்து கேட்டமைக்கு நம் பக்கத்தில் இருந்து எதையாவது சொல்ல வேண்டும்.  ”அறியப்படாத” என்ற பதம் நன்றாகத்தான் இருக்கிறது. தொ பா ஒன்றும் கல்லரையில் இருந்து எழுந்து வந்து பதிப்புரிமை சிக்கலை  உண்டாக்கப் போவதில்லை. அதை விட தலைப்புக்கு நன்கு பொருந்திப் போகின்ற இந்த வார்த்தையை வைத்துக் கொண்டால் என்ன என்று என் பங்கிற்கு நானும் ஒரு catchy வார்த்தையை போட்டு வைத்தேன். அது, 'பெயரழிந்த' என்ற சொல்லாகும்

" 'பெயரழிந்த'சுதந்திர போராட்ட வீரர்கள்".

இது வெறுமனே கருத்தாக இருந்தால் பிரச்சனை இல்லை. அவர்களின் ஈகோவைத் தூண்டுவது போன்று அமைந்துவிட்டது. அதையே எடுத்துக் கொள்கிறோம் என்றோ இல்லை அதனை நிராகரிக்கிறோம் என்றோ எந்த பதிலும் இல்லை. கள்ள மௌனம். அதன் அர்த்தம் ’தலைப்பை முடிவு செய்துவிட்டு அனுப்பி வைக்கிறோம் ஆங்கில மொழியாக்கத்தை மட்டும் செய்துத் தா. மேற்கொண்டு அதிகப்பிரசங்கித்தனம் எதுவும் வேண்டாம் என்பதுதான்.

இப்பதங்கள் இரண்டும் எவ்வளவு உயிர்ப்புள்ளவைகளாக இருக்கின்றன! 'அறியப்படாத' தமிழகம்!, 'பெயரழிந்த' வரலாறு! இந்த இரண்டு சொற்களில் ஏதேனும் ஒன்றினை எடுத்துக் கொண்டு நம்முடைய தலைப்பில் இணைக்கும் போது நம் கட்டுரைத் தலைப்பு கூட ஒருவித புராதன தன்மையை அடைந்து விடுகிறது. புராதனத்தன்மை என்று சொல்லிவிட முடியாது! ஆனால் ஃபேன்ஸி என்று சொல்லிக் கொள்ளலாம்.

அறியப்படாத, பெயரழிந்த என்னும் சொற்களைப் பயன்படுத்தும் போதே அச் சொற்களுக்கான உடைமையாளர்களும் நினைவிற்கு வந்து விடுகின்றனர். எவ்வளவுதான் மற்றொருவர் இப்பதங்களை தங்கள்  கட்டுரைகளுக்கோ புத்தகங்களுக்கோ எடுத்துப் பயன்படுத்தினாலும் அவைகள் கடன் வாங்கப்பட்ட சொற்களாகவே காதுகளுக்கு ஒலிக்கின்றன. அவைகள் பொது சொற்கள் அல்ல. படைப்பாளன் ஒருவன் உயிர் கொடுத்து உலாவவிட்ட தனிப் பிறவிகள். இச் சொல் இன்னாருடையது என்று உடனடியாக அடையாளம் கண்டு கொள்கிறோம். கவிதைகளும் அப்படித்தான் போலும்.

            மேற்சொன்ன இரண்டு சொற்களின் உயிர்த் தன்னமைகள் அவைகள் ஓங்கி ஒலிக்கும் வலிமையைப் பொறுத்து அமைந்தது. சொற்களுக்கான வலிமை அவைகளுக்கு உள்ளேயே இருந்தாக வேண்டும். ஒரு வேளை கவிதைகளுக்கு உள் இப்படிப்பட்ட சொற்கள் இருக்குமானால் அக்கவிதை எவ்வளவு வலிமை கொண்டதாக இருக்கும்! பின்வரும் இந்தக் கவிதையில் ஒருவித சந்தம் இருக்கிறது அதே நேரத்தில் வலிமைக் கொண்டதாகவும் இருக்கிறது.

அச்சமில்லை அச்சமில்லை அச்சமென்ப தில்லையே
இச்சகத்து ளோரெலாம் எதிர்த்து நின்ற போதினும்,
அச்சமில்லை அச்சமில்லை அச்சமென்பதில்லையே
துச்சமாக எண்ணி நம்மைச் தூறுசெய்த போதினும்
அச்சமில்லை அச்சமில்லை அச்சமென்ப தில்லையே
பிச்சை வாங்கி உண்ணும் வாழ்க்கை பெற்று விட்ட போதிலும்
அச்சமில்லை அச்சமில்லை அச்சமென்ப தில்லையே
இச்சைகொண்டே பொருளெலாம் இழந்துவிட்ட போதிலும்,
அச்சமில்லை அச்சமில்லை அச்சமென்ப தில்லையே

இப்பாடலில் உள்ள சொற்கள் எவ்வளவு வலிமை மிக்கவைகளாக உள்ளன. இவைகளை சிறு குழந்தைகளின் முன்னிலையில் வெறுமனே பாடினாலே போதும் அவர்கள் மனதில் பாடல் பசை போன்று சீக்கிரத்தில் ஒட்டிக் கொள்ளும். அவர்களை ஓரிடத்தில் அமரச் செய்து கொடுமைப் படுத்தி மனப்பாடம் செய்ய வைக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லை.

மகள் பூர்வியின் பள்ளியில் இருந்து செய்தி ஒன்று வந்தது. உங்கள் குழந்தைக்கு பிடித்தமான சுதந்திர போராட்ட பாடல் ஒன்றை கற்றுக் கொடுத்து அனுப்புங்கள் அவர்கள் அதை சுதந்திர தின விழாவை முன்னிட்டு நடக்கும் போட்டியில் பாடுவார்கள் என்று இருந்தது. எந்த பாடல் அவள் மனப்பாடம் செய்வதற்கு ஏதுவாக இருக்கும் என்ற குழப்பத்தில் இருந்தேன். பூர்வியின் அம்மா தீடீர் என்று இந்த பாடலை பற்றி சொல்லி போட்டிக்கு பூர்வி இந்தப் பாடலையே பாடினால் என்ன என்று கேட்டார்.

சரி இந்த பாடலையே பூர்வி Recite செய்யட்டும் என்று இறுதியாக முடிவானது. (இந்த Recite என்ற வார்த்தை மிகவும் சுவாரசியமானது. அது மனப்பாடம் செய்து ஒப்புவிப்பது அல்ல. பசுமையாக நம்முள் பத்திந்த வார்த்தைகளை இயல்பாக மனதில் இருந்து உரைப்பது.) பாடலின் வரிகளை ஒருமுறை வாசித்துப் பார்த்தேன் முதல் பகுதியை வாசிக்க வாசிக்க ஒரு சொல்லுக்கும் குறைவான ஓர் அலகு தனித்து நிற்பது போன்று இருந்தது. அதனை அசையா அல்லது ஓசையா என என்னவென்று சொல்வது. பாடல் முழுவதும் ”ச்ச” ஓசை. அதில் உள்ள இந்த ஓசை நயத்தை வெகுவாக இரசிக்க முடிந்தது. பூர்விக்கு அதிகம் பிடிக்கும் என்று நினைத்தேன். அது அப்படித்தான் ஆனது.  

பிரச்சனை என்னவெனில், ”அச்சம் இல்லை” என்று பாடலை ஆரம்பிக்கும் முன்னமே ”உச்சி மீது” என்று நம் மனதும் நாவும் இயல்பாகத் பாடலின் கடைசிப் பகுதிக்குத் தாவிச் செல்லும். UKG படிக்கும் பூர்விக்கும் அப்படித்தான் இந்தப் பாடல் மனப்பாடம் ஆகியிருக்கிறது. பாடலின் முதல் பகுதி முடிவடையும், "இச்சைகொண்டே பொருளெலாம் இழந்துவிட்ட போதிலும்," என்பதுவரை அவள் மனதில் பதிய வைக்க எந்த சிரமமும் ஏற்படவில்லை. பிரச்சனையே பாடலின் கடைசி வரியே இரண்டாம் வரியாக மனதில் பதிந்து போனதுதான். அதை முதலில் அகற்றியாக வேண்டும். மற்றபடி பூர்விக்கு இப்பாடல் வரிகளை அதிகம் மெனக்கெட்டு மனப்பாடம் செய்விக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லாமல் இருந்தது. பாடலின் “ச்ச” என்ற ஓசை நயனம் ஒன்றே போதும் இயல்பாக முழு பாடலும் தானாக மனதில் வந்து குடி அமர்ந்துவிடும். பாரதிக்கு நம் உள்ளத்தை திறந்து அளித்தால் மாத்திரம் போதும் போல பின்பு இயல்பாக அவனது கவிதைகள் நம்முள் குடிகொண்டு விடும். 

சேக்‌ஷ்பியரும் அப்படித்தான். ஆயினும் அவரது சொற்களில் ஊறிப்போன பேராசிரியர் ஒருவர் அவைகளை கனத்த குரலுடன் பாடம் படிக்க வேண்டும். பாடம் நத்தும் போதே அவைகள் இயல்பாக நம்முடைய சொற்களாக ஆகிவிடுகின்றன.  மற்றவரின் சொல் நம் சொல்லாக அகுவது என்பது இலக்கியத்தில் நிகழும் மாபெரும் ரசவாதம். 

ஒழுங்கின்மையின் இயங்கு சக்தி: 𝗣𝘆𝗼𝘁𝗿 என்கிற சைக்கோபாத் (𝗧𝗵𝗲 𝗗𝗲𝘃𝗶𝗹𝘀)

            பனிக்கட்டியின் தன்மை 'குளிர்' என்று ஒரு சொல்லை மொழி கண்டடையாத வரை பனிக்கட்டியைப் பற்றின அனுபவம் புதிரானதுதான். அதுவும் பனிக்கட்டியை பார்த்திராத வெப்ப மண்டலத்தைச் சார்ந்த ஒருவர் திடீர் என்று அதனைத் தொட்டுணரும் போது அங்கு வெறும் அனுபவம் மாத்திரமே அவருக்கு எஞ்சி இருக்கும். அவருக்கு பனி சுடுகிறது என்றாலும் குளிர்கிறது என்றாலும் இரண்டும் ஒன்றுதான். குளிர்×சூடு என்ற இருமையை மொழியில் உண்டாக்கிய பின்பு அனுபவம் இரண்டாம் பட்சமாகவும் கண்டடைந்த சொல் முதன்மையானதாகவும் ஆகிவிடுகின்றன. இருமையில் எழுந்த 'குளிர்' என்ற சொல் அனுபவத்தின் புதிர் நிலையை எளிமைப் படுத்திவிடுகிறது. பனிக்கட்டியை பார்த்திராதவர் பனிக்கட்டியை முதன்முதலில் தொடும் போது அதனை சுடுகிறது என்றால் என்ன குளிர்கிறது என்றால் என்ன? சூடு என்ற சொல் பனிக்கட்டியை நெருப்புக் கங்காகவா மாற்றிவிடப் போகிறது! ஆனாலும் குளிர் என்ற சொல்லையும் அதன் அனுபவத்தையும் அறிந்து பழகியவன் வெப்பப் பகுதியை சார்ந்த ஒருவனின் பனிக்கட்டியின் அனுபவத்தைப் நெருப்பு என்று சொல்லக் கேட்கும் போது அது கேட்கிறவனுக்கு மேஜிக் தருணம். அதே போன்றுதான் கண்டடையப்பட்ட புது சொற்களும் அதன் அர்த்தங்களும். இருபத்து ஒன்றாம் நூற்றாண்டில் நம்மிடம் அடையாளச் சொற்கள் அதிகம் இருக்கின்றன. ஆனால் அவைகளுக்கான பொருளை விளங்கிக் கொள்கிறோமா என்றால் சந்தேகம்தான்.

தஸ்தாவஸ்கியின் 𝗧𝗵𝗲 𝗗𝗲𝘃𝗶𝗹 நாவலில் ஒரு முக்கிய பாத்திரத்தை வாசிப்பில் உற்று கவனித்த போது மேற்கூறிய பனிக்கட்டி பற்றின விசாரம் மனதில் எழுந்தது. அதுவும் தான்தோன்றியாக எழுந்த ஒரிஜினல் சிந்தனை அல்ல. அது தனிமையில் ஒரு நூற்றாண்டு நாவலின் ஆரம்பப் பகுதியை மைய்யமிட்டு எழுந்த ஒன்று. தத்துவ விசாரத்திற்கு காரணமான நாவலின் அந்த பகுதி இதுதான்: (இந்த ஆங்கிலப் பகுதியை வாசிக்காமல் கடந்து போவீர்கள் என்பது அதிக நிச்சயம்)

                            “It’s the largest diamond in the world.”

                            “No,” the gypsy countered. “It’s ice.”

Jose Arcadio Buendia, without understanding, stretched out his hand toward the cake, but the giant moved it away. “Five reales more to touch it,” he said. Jose Arcadio Buendia paid them and put his hand on the ice and held it there for several minutes as his heart filled with fear and jubilation at the contact with mystery. Without knowing what to say, he paid ten reales more so that his sons could have that prodigious experience. Little Jose Arcadio refused to touch it. Aureliano, on the other hand, took a step forward and put his hand on it, withdrawing it immediately. “It’s boiling,” he exclaimed, startled. But his father paid no attention to him. Intoxicated by the evidence of the miracle, he forgot at that moment about the frustration of his delirious undertakings and Melquiades’ body, abandoned to the appetite of the squids. He paid another five reales and with his hand on the cake, as if giving testimony on the holy scriptures, he exclaimed:

                                        “This is the great invention of our time.”

தஸ்தாவஸ்கியின் ரஸ்கொல்நிகோவ், மிஷ்கின் மற்றும் அல்யோஷா போன்றவர்கள் நம்மை வியக்கவைக்கும் உன்னதமான நாயகர்கள். அவர்களிடம் உள்ள புனிதமான ஏதோ ஒன்று நம்மைக் அவர்களிடம் ஈர்க்கிறது. மிஷ்கின் அப்பழுக்கற்ற புனிதமான தூய ஆத்துமா. அல்யோஷா போன்று நான்கு பேர் இருந்தால் அந்த நான்கு பேர் நிமித்தம் இந்த தீமையான உலகமும் சொர்க்கமாக உணரப்படும்.

இந்த உன்னதமான மனிதர்களைப் படைத்த தஸ்தாவஸ்கி நாம் கற்பனை செய்து கூட பார்க்க முடியாத தீமையின் முழுமொத்தமான ஒருவனை தன்னுடைய The Devils நாவலில் உருவாக்கியிருக்கிறார். அவன் நல்லவனா அல்லது தீமையின் முழு உருவமா என்று அறுதியிட்டு சொல்லமுடியாத ஒருவன். அவன் பெயர் பீட்டர் வெர்க்கோவென்ஸ்கி. நன்மைக்கும் தீமைக்கும் அப்பாற்பட்டு நிற்கும் அயோக்கியன். ஒழுங்கின்மையின் இயங்கு சக்தி என்றுதான் இவனை சொல்லவேண்டும். மேலும் இவன் ஒரு நிகிலிஸ்ட். தன் தந்தை இருக்கும் இடமான அதாவது கதை நிகழும் இடமான அந்த சிறிய டவுனுக்கு நாவலின் பாதியில் வருகிறான். அரசாங்கத்தையே கவிழ்த்து போட இயங்கிக் கொண்டு இருக்கும் ஒரு மைய்ய இயக்கத்தை தான் சார்ந்தவன் என்றும் இங்கே அதன் பகுதியாக ஐவர் குழு ஒன்றை மைய இயக்கத்தின் பகுதியாக நிறுவ வந்ததாகவும் தன் நண்பர்களிடம் கூறுகிறான். நாவலின் கடைசி வரை யார் அவனை அனுப்பியது எந்த குழுவை அவன் சார்ந்தவன் என்ற விவரங்கள் அதிகம் தெளிவில்லாமல் மர்மமாகவே இருக்கின்றன. எந்த ஒரு அமைப்புக்குள்ளும் கட்டுப்பட்டு இயங்க முடியாத freak. ஒழுங்கின்மையின் முழு மொத்தம்தான் Pyotor. வந்த உடனேயே சிலந்தியைப் போன்று சம்பவங்களை வலைப் பின்னல் போன்று உருவாக்கிவிடுகிறான். நாவலின் அனைத்து பாத்திரங்களையும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தான் பின்னிய வலைக்குள் கொண்டுவருகிறான் பின்பு அனைவரையும் தன் திட்டப்படி இயக்குகிறான். நாடகமாடி ஐவர் குழு ஒன்றை ஒன்றிணைத்து அதில் ஒருவனை அரசியல் படுகொலையும் செய்துவிடுகிறான். அந்த படுகொலையை நிகழ்த்த டவுனுக்கு வரும்போதே முன்கூட்டியே திட்டமிட்டுத்தான் வருகிறான். நாவலில் ஒவ்வொருவருடைய மிகச்சிறிய அசைவும் அவனது பெருந்திட்டத்தின் ஒரு பகுதியாகத்தான் இருக்கிறது. சிலத்தி வலையில் சிக்கியவர்களைப் போன்று அனைவரும் அவனது திட்டத்தின் கீழ் இயங்குகிறார்கள். அவர்கள் என்னவோ தங்கள் விருப்பப்படி தன்னிச்சையாக இயங்குவதாக நினைத்துக் கொண்டு இயங்குகிறார்கள். என்னதான் அவர்கள் தங்கள் சுய விருப்பப்படி செயல்பட்டாலும் அவர்களையே அறியாமல் சிலந்தியின் ஆதிக்கத்தில்தான் அவர்கள் அனைவரும் இயங்குகிறார்கள். சிலந்திக்கு இரையாவது ஒன்றுதான் அவர்களின் முடிவு. தன் இரைக்கு முன் நிற்கும் சிலந்தி இரக்கமற்றது. 𝗣𝘆𝗼𝘁𝗿, இரக்க குணமற்ற, 𝗿𝘂𝘁𝗵𝗹𝗲𝘀𝘀 𝘀𝗰𝗼𝘂𝗻𝗱𝗿𝗲𝗹.

நாவலில் இவன் வரும் அனைத்துப் பகுதிகளிலும் எரிச்சல் அடைந்து புத்தகத்தின் மார்ஜினில் '𝘀𝗰𝗼𝘂𝗻𝗱𝗿𝗲𝗹' என்று தொடர்ந்து குறிப்பு எழுதி வைத்தேன். என்னையும் அறியாமல் எழுதிய குறிப்பு அது. ஓர் இடத்தில் மற்றொரு பாத்திரம் அதே வார்த்தையை கூறி அவனை வசைபாடும். ஆனால் இந்த வசைபாடலுக்கும் மீறி இவனை மிகத் துல்லியமாக அடையாளப்படுத்தும் முகமும், அடையாளச் சொல்லும் இருக்கின்றன. 𝗣𝘆𝘁𝗼𝗿யை அடையாளப்படுத்தும் ஒழுங்கின்மையின் முகம் நாவலை வாசிக்கும் போதே தெளிவுபட்டது. ஆனால் 𝗿𝘂𝘁𝗵𝗹𝗲𝘀𝘀 𝘀𝗰𝗼𝘂𝗻𝗱𝗿𝗲𝗹 என்ற வார்த்தைக்கு மிக அதிகமாக வளு சேர்க்கும் அடையாளச் சொல் ஒன்று இருப்பதை நாவலை வாசிக்கும் போது உணர முடியவில்லை. நாவலை முழுவதும் வாசித்துவிட்டு பின்பு 𝗝𝘀𝘁𝗼𝗿ல் கட்டுரை ஒன்றை கண்டடைந்தேன். இந்நாவலை வாசித்த பின்பு ஒருவேளை இக்கட்டுரையை வாசிக்காமல் விட்டிருந்தால் நாவல் முழுமைப் பெற்றிருக்காதோ என்று இப்போது தோன்றுகிறது. 𝗝𝗼𝘆𝗰𝗲 𝗖𝗮𝗿𝗼𝗹 𝗢𝗮𝘁𝗲𝘀 𝗧𝗵𝗲 𝗗𝗲𝘃𝗶𝗹𝘀 நாவலுக்காக எழுதிய பிரத்தியோகக் கட்டுரை அது. கட்டுரையின் தலைப்பு, 𝗧𝗵𝗲 𝗧𝗿𝗮𝗴𝗶𝗰 𝗩𝗶𝘀𝗶𝗼𝗻 𝗼𝗳 𝗧𝗵𝗲 𝗣𝗼𝘀𝘀𝗲𝘀𝘀𝗲𝗱. கட்டுரையில் இந்த அடையாளச் சொல்லை கண்டவுடன் நாவலில் 𝗣𝘆𝗼𝘁𝗿க்கு என நான் யூகித்த ஒழுங்கின்மையின் இன்றைய முகம் அந்த அடையாளச் சொல்லுடன் சட்டென்று ஒட்டிக்கொண்டு விட்டது. நான் யூகித்த அந்த முகம் 𝗛𝗲𝗮𝘁𝗵 𝗟𝗲𝗱𝗴𝗲𝗿ன் 𝗝𝗼𝗸𝗲𝗿 முகம். 𝗣𝘆𝗼𝘁𝗿க்கு மிகக் கச்சிதமாக பொருந்தி போகிற முகம் அது. இந்த 𝗝𝗼𝗸𝗲𝗿 முகத்தை மீறி வேறு ஒரு முகத்தை 𝗣𝘆𝗼𝘁𝗿க்கு கற்பனை செய்துகூட பார்க்க முடியவில்லை. 𝗣𝘆𝗼𝘁𝗿ன் 𝗝𝗼𝗸𝗲𝗿 முகத்திற்கான 𝗝𝗼𝘆𝗰𝗲 𝗖𝗮𝗿𝗼𝗹 𝗢𝗮𝘁𝗲𝘀 அளிக்கும் அந்த அடையாளச் சொல், 𝗣𝘀𝘆𝗰𝗵𝗼𝗽𝗮𝘁𝗵.

காலம் காலமாக அரும்பாடுபட்டு ஏற்கனவே உருவாக்கி வைத்த அமைப்பு முறைகளை கொஞ்சமும் ஈவு இரக்கம் இன்றி சிதைத்துப் போடும் ஒழுங்கின்மையின் இயங்கு சக்தி, 𝗣𝘆𝗼𝘁𝗿ஆகிய ஜோக்கர் என்னும் 𝗣𝘀𝘆𝗰𝗵𝗼𝗽𝗮𝘁𝗵. அமைப்பு முறைமைகளைப் குலைத்து ஒழுங்கின்மையை இவன் ஏன் கொண்டுவரவேண்டும்? பதில் இல்லை. ஆனால் நாவலின் யதார்த்தத்தில் அந்த ஒழுங்கின்மையே கூட நீண்ட நாட்கள் நிலை நிற்க முடியாமல் அழிந்து போகும் என்பது தஸ்தாவஸ்கியின் கருத்து.

இந்த தலைமுறையில் இந்த அடையாளச் சொல் பொருள் அற்று வெறும் ஃபேன்ஸி சொல்லாக மட்டுமே இருக்கிறது. 𝗧𝗵𝗲 𝗗𝗲𝘃𝗶𝗹𝘀 நாவலை வாசிக்கும் போது இருபத்தி ஒன்றாம் நூற்றாண்டில் கதையின் நாயகனையும் மீறி அதிகம் விசிரிகளை சம்பாதித்த ஒரு சைக்கோபாத்தை தஸ்தாவஸ்கி பத்தொன்பதாம் நூறறாண்டில் பீட்டர் வெர்க்கோவென்சியாக கதைப்படுத்தியிருக்கிறார்…… சொற்றொடரை முடிக்க முடியவில்லை அதனால் இந்த பதிவையும் முற்றுப் புள்ளி இல்லாமல் நிறுத்திக் கொள்கிறேன்